Turkey and The European Union

I- Giriş: Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne Katılıp Katılmaması
Sorununa Ortak Bir Genel Cevap Verilebilir:

Yararı varsa neden katılmasın?

Zararı varsa niçin katılsın?

Bu genel cevapta insanlar birleşirler. Ne var ki, "somut sorun"a gelişte herkes
kendi kıyâsını kurar. Yararlı olduğu sonucuna varanlar: "Yararlı işlere teşebbüs
akıl kârıdır/AB’ye giriş yararlıdır/Şu halde AB’ye giriş akıl kârıdır" kıyasını
kurarlar. Zararlı olduğu sonucuna varanların kıyası da farklıdır: Kendi zararına
davranmak akıl kârı değildir/AB’ye giriş bizim için zararlıdır/Şu halde AB’ye
giriş akıl kârı değildir.

Bu sorunu, bizi AB’ne almaya kesin karar verilirse, "halk oylaması" çözer.
Çoğunluk zararlı veya yararlı diyorsa sonuç da buna göre belirlenir.

Halk da bizden görüş bekler: Oyumuz "kabul" mü olmalı, red mi?

Her şeyden önce şu birleştiğimiz noktayı tekrar hatırlayalım: Yararlı ise niçin
girmemeli? Fakat bu noktada anlaştıktan sonra, derhal bir önyargıya kapılmaktan
sakınarak şu soruyu cevaplandırmamız gerekir: Yararlı olanı nasıl tesbit
edeceğiz? Bu sorunun cevabını araştırırken yollar ayrılır: Batı’da ve bizde,
birçok kimse, yararı "iktisadî yarar" olarak görür. Fakat Batı’da da, bizde de
sayısı fazla olmayan bir azınlık, yararı "nihaî yarar" olarak ele alır.
İnanıyorsak, "doğru" olan da budur. (Bel tu’sirûn-eli hayât- ed- dünyâ- Vêl-
âhıretu hayrun ve ebkaa- K.87/16-17)

Şu halde biz; AB’ne girişe de her şeyden önce bir ahlâkî sorun olarak bakarız:
Birr ve takvâda yardımlaşın, ism ve udvânda değil! (Maide, 5/2). Birr, ilâhî
sevgiden kaynaklanan en yüce ahlâk seviyesi demektir. "Birr"e ulaşmak için,
"Îsâr" gerekir. Nefsinin bencilliğinden kurtularak, bencillik duygularının elden
çıkarılmasına kıyamadığı şeyleri, başkalarını da kendisi gibi severek, Allah
velilerini, insanlığa doğru yolu gösterenleri ve başta Resûl-î Ekrem’i (s.a.)
kendi nefsine de takdîm ederek, hatta Resûl sevgisinde fânî olmaya çalışarak,
başkalarına ve başkaları için verebilmek demektir. Hazret-i Mesih’in tebliğ
ettiği ahlâk da, Resûl-i Ekrem’in (a.a.) tebliğ ettiği ahlâk da bu idi. İslâm’ın
emrettiği de bu ahlâk çerçevesinde dünya hayatını tamamlamaktır. Yazık ki, Batı
Dünyası’nda da, özellikle son otuz yıllık dönemde bizde de Ahlâk Felsefesi
alanında garip ve şeâmetli de baskınlık kazanmıştır.

Bu çöküntüler birden ortaya çıkmazlar. İlâhî sevgiden kaynaklanan Birr
Ahlâk’ında önce bir noktada İblis’in telbîsi ile bir "fay kırığı" meydana
getirilmiş, gereken tedbirler alınmamış ise, yirmi-otuz yıl kadar sonra, bir
önceki neslin yediği koruğun etkisi ile, bunların çocuklarının toplumunun "dişi
kamaşır".

İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra Almanya’da Adenauer Heuss işbirliği, "Hıristiyan
Ahlâkı"nın temel ilkelerine saygı bakımından -ki bunlar aynı zamanda İslâm
Ahlâkının temel ilkeleri demekti- insanlık için hayırlı bir işbirliği idi. Bu
işbirliğinin ürünü; hâlâ belki de bu açıdan en iyi Anayasa olarak kalmakta devam
eden Alman Anayasası oldu. Ne var ki, Marksizm-Leninizm; Ahlâkı; İlâhi Sevgi’nin
sağlam kayasına dayanan bir "Kategorik Emir" ürünü olmaktan çıkarıp bir "üst
yapı sorunu" haline getirmişti. Diğer yandan da Hitler Şeâmeti’nden sonra
Amerika’ya göçen Batılı "siyaset bilimcileri", totaliter görüşlerin hakimiyetini
önledikleri saflığı ile Ahlâk alanında "Rölativizm"i savundular. 1950-60
yıllarında ekilen bu kötü tohumun ürünleri de 1980’den sonra devşirilmeye
başlandı. Üstelik Sovyet Rölativizmi de ürünlerini vermeye başlamıştı. Sovyet
İmparatorluğu, Hazret-i İsa’nın İncil’de haber verdiği gibi, îlâhî sevgi ve
îlâhî kelâm üzerinde değil, kum üzerinde kurulan bir yapı olarak çatırdıyor,
çöküyordu. Sovyetler’e karşı kullanılması düşünülen İslâm’ın hiç değilse "şi’î"
modelinden mutlak olarak uzak durmak, hatta ortadan kaldırmak gerekiyordu. Bu
sebeple, "sosyalist Saddam"a, İkinci Sa’d İbni Ebi Vakkas makyajı yapıldı ve
İran’a karşı salındı. Saddam Sa’d İbni Ebi Vakkas değilse bile oğlu Ömer İbn
Sa’d’in ikinci nüshası olmaya teşne idi. Bütün gücü ile İran’a saldırmasına
rağmen başarılı olamaması ve itibar düşmesini telâfî için Kuveyt’e saldırısı,
ABD ve İsrail tarafından cezalandırılmasını gerektirdi. Ne var ki, tamamen
ortadan kaldırılmasının da İran’ı güçlendireceğinden korkuluyordu. Bu sebeple
Şi’î ayaklanmasına karşı desteklendi ve öldürücü bir ambargoya maruz bırakılarak
hem Saddam, hem Irak mahvedilmek istendi. Bu ambargo Saddam’ın halk desteğini
güçlendirince, Körfez Savaşı’ndaki Baba Bush’un oğlu, 11 Eylül’den sonra
Saddam’ın artık bertaraf edilmesine karar "verdirildi". İslâm da -Şi’î ve Sünnî
farkı kaldırılarak- Hazret-i İsa’nın tekrar dünyaya gelmesi için mutlaka izalesi
gereken düşman konumuna "getirtildi".

Bugün "süper güç" olarak tanınan ve ardında Hitler’den daha deli ve daha güçlü
olduğu için de daha tehlikeli olan bir koalisyon bulunan güç; esasen Türkiye’nin
Avrupa Birliği’ne girmesini istememektedir. Bu da AB’ne girmemizin en büyük
engelidir. Fakat acaba, bu engeli aşarak AB’ye girmemiz, her ne bahasına olursa
olsun göze alınması gereken bir hedef, bir ülkü mü olmalıdır? "Kızıl Elma",
bugün "euro" ile mi simgelenmektedir? Bunu araştıralım.

II- Avrupa Birliği’ne Girişimizin "Sine Qua Non=Olmazsa Olmaz" Gerekçesi Ne
Olmalıdır?

Bu gerekçeyi; Ahlâkın kesin buyruğunun ışığında ancak şöyle ifade edebiliriz:
Önce bütün Avrupa’da Adaleti ve İlâhî Sevgiye dayanıp ondan kaynaklanan Adaleti
hâkim kılmak ve sonra bunu bütün Arz’a yaymak!

"De ki: Ey Kitab Ehli! Gelin aramıza eşit olan söze: Ancak Allah’a kulluk
edelim, ona hiçbir şeyi eş ve ortak kılmayalım, Allah’tan başka kimseyi Rabb
(efendi, hâkim) edinmeyelim." (Âl-i İmrân, 3/64)

Acaba, bu ortak olması gereken ilkede bütün Avrupa birleşiyor mu? Daha da
önemlisi: Biz birleşiyor muyuz? Avrupa içinde İngiltere ve daha birçok ülke
Beyaz Saray hakimini ve onun iplerini çekenleri çoktan Rabb edinmiş durumda
değil mi? Bizde durum nasıl? On üçüncü yüzyıl Anadolusunda, iktidara gelebilmek
için İlhanlı Moğollarından onay almak ve onlara mutlak itaat etmek gerekirdi.
Bugünün Moğolları nerede?

Bizde de siyaset ulemâsı nerede ise koro halinde "milletlerin dostları yok,
çıkarları vardır" türküsünü çağırmıyorlar mı? ABD bir İslâm ülkesine göz diktiği
zaman, derhal bir kabadayının birisini dövmesi sırasında temâşâya koşan sokak
çocukları gibi, koro halinde "vur! vur!" nidaları koparmıyorlar mı? Huntington
ve benzerlerine bi’at etmiyorlar mı?

AB, günümüz Moğolları tarafından fethedilmedikçe günümüzün Memlûk (=Kölemen)
yönetimi olarak kaldıkça, bizim de Avrupa Birliği’ne girmemize icazet
verileceğini sanmıyorum.

AB içinde Alman Kalesi günümüz Moğolları tarafından ikinci bir "kapitülâsyon"a
tabi tutulursa, ancak o zaman bizim de AB’ne girmemize ve kanadından
yapıştırılmış ölü kelebekler veya prangalanmış köleler koleksiyonu içinde yer
almamıza izin çıkar. Bundan önce, biz ve Avrupa bütün bozgunculuklara karşı
koyup İlâhî Sevgi ve Adalet ilkesi üzerinde uzlaşmadıkça, bizim AB’ne girmemize
imkân yoktur. Patrikhane meselesi, Kıbrıs meselesi, cemaat vakıfları ve yabancı
dînî vakıflar meselesi, "-Türkiye bir mozaiktir- Ne mozaiği ulan?" kavgası
körüklenir ve her gün yeni bir kurt masalı uydurulur, Batı’da da "başörtüsü
düşmanlığı vs." icat edilir, bize de "AB’ne katılıp da başınıza kuş mu
kondurulacak? İyisi mi Ortadoğu’da İsrail’in kâhyalığı görevini kayıtsız şartsız
üstlenin, belki o zaman Light-İslam fermanı da çıkarırız" derler.

III- Batı, "Ortak İlâhî Sevgi-Adalet" Hedefine Hazır mıdır?

Maalesef, yukarıda söylediğimiz gibi, Batı da 1926’da Medenî Kanun’u kabul
ettiğimiz sıradaki "Hıristiyan Ahlâkı"na bağlı Batı olmaktan çıkmaya
çalışmaktadır. Ahlâkî rölativizm meş’um ürünlerini vermiştir. Ümit verici
parıltılar, sadece -Katolik kilisesi’nin ikinci Vatikan Konsili ve Ortodoks
Kilisesi’nin hemen bütün Avrupa Kiliselerinin imzasını sağlayabildiği "Charta
oecumenica"sı gibi- İmanlı ve "Dağ Vaazi"ne bağlı çevrelerde görülmektedir. Biz
de ancak bu gibi çevrelerle ortak İlâhî sevgi, ahlâk ve adalet ilkeleri üzerinde
birleşebileceğimizi söylediğimizde, karşımıza yine -Batı’ya da hiç değilse
Müslümanlara karşı uygulanabilir olduğu telkini yapılan- "bon pour l’Orient" bir
laiklik anlayışı çıkarılmakta, bir yandan da "İslâmî değerler" ve
"milliyetçilik" maskeli bir "emperyalizm köleliği" saldırısı çıkarılmaktadır.

IV- Sonuç: Avrupa Birliği’ne Girmeli miyiz?

El-Cevap: Ancak "İlâhî sevgiden kaynaklanan ahlâk ve Adalet ilkelerinden taviz
vermeksizin bir verimli işbirliği yapabilecek isek", dakika kaybetmeksizin
girelim.

Yoksa, AB’ne de çifte standard mikrobunu bulaştırabileceğimizi, "serbest
dolaşım"dan yararlanarak Batı’da da banka kurup banka batırabileceğimizi vs.
hayal ederek girmek istiyorsak, Batı da başka menfaat hesapları ile girmemizi
istiyor veya ağzımıza bir parmak bal çalıyorsa, bu hedefi, şartlar hazır
oluncaya kadar rafa kaldıralım.

Fakat rafa kaldırdıktan sonra gevşemeyelim. Tam aksine, AB’ne girip
girmememizden bağımsız olarak: "Demokratik ve Sosyal Hukuk Devleti" hedefimizi
lafta kalmaktan kurtarıp gerçekleştirelim. Unutmayalım ki, bu hedef Ahlâk’ın
kategorik emri (kesin buyruğu)nden kaynaklanır. Yoksa, AB yolculuğu için
hazırladığımız bavula koyduğumuz bir teftiş fırçası değildir. Demokratik ve
Sosyal Hukuk Devleti olmadıkça, AB’ne girmemizin ne yararı var? Olduktan sonra
da AB’ne girmemizin ne zararı var?

"Demokratik ve Sosyal Hukuk Devleti" ne mi demektir? El-insaf! Karagöz
muhaverelerine de artık bir son verelim. Bu konuyu çok konuştuk. Bilenler
bilmeyenlere öğretsinler.