Meaningly the Christianity will be converted to a kind of Islam
Üçüncü tabaka-i hayat: Hazret-i İdris ve İsâ Aleyhimesselâmın tabaka-i hayatlarıdır
ki, beşeriyet levazımatından tecerrüdle, melek hayatı gibi bir hayata girerek nuranî
bir letâfet kesb eder. Âdetâ beden-i misalî letâfetinde ve cesed-i necmî nuraniyetinde
olan cism-i dünyevîleriyle semâvatta bulunurlar. "Âhirzamanda Hazret-i İsâ Aleyhisselâm
gelecek, şeriat-i Muhammediye (a.s.m.) ile amel edecek" meâlindeki hadisin sırrı
şudur ki:
Âhirzamanda, felsefe-i tabiiyenin verdiği cereyan-ı küfrîye ve inkâr-ı ulûhiyete
karşı, İsevîlik dini tasaffi ederek ve hurafattan tecerrüd edip İslâmiyete inkılâp
edeceği bir sırada, nasıl ki İsevîlik şahs-ı mânevîsi, vahy-i semâvî kılıcıyla o
müthiş dinsizliğin şahs-ı mânevîsini öldürür. Öyle de, Hazret-i İsâ Aleyhisselâm,
İsevîlik şahs-ı mânevîsini temsil ederek, dinsizliğin şahs-ı mânevîsini temsil eden
Deccalı öldürür; yani, inkâr-ı ulûhiyet fikrini öldürecek.
Mektubat, 12
Dördüncü Sual inizin Meâli: Âhirzamanda Hazret-i İsâ Aleyhisselâm Deccalı öldürdükten
sonra, insanlar ekseriyetle din-i hakka girerler. Halbuki, rivayetlerde gelmiştir
ki, "Yeryüzünde Allah Allah diyenler bulundukça kıyamet kopmaz." Böyle umumiyetle
imana geldikten sonra nasıl umumiyetle küfre giderler?
Elcevap: Hadis-i sahihte rivayet edilen, "Hazret-i İsâ Aleyhisselâmın geleceğini
ve şeriat-i İslâmiye ile amel edeceğini, Deccalı öldüreceğini" imanı zayıf olanlar
istib'ad ediyorlar. Onun hakikati izah edilse, hiç istib'ad yeri kalmaz. Şöyle ki:
O hadisin ve Süfyan ve Mehdî hakkındaki hadislerin ifade ettikleri mânâ budur
ki:
Âhirzamanda, dinsizliğin iki cereyanı kuvvet bulacak:
Birisi: Nifak perdesi altında risalet-i Ahmediyeyi (a.s.m.) inkâr edecek, Süfyan
namında müthiş bir şahıs, ehl-i nifakın başına geçecek, şeriat-ı İslâmiyenin tahribine
çalışacaktır. Ona karşı, Âl-i Beyt-i Nebevînin silsile-i nuranîsine bağlanan ehl-i
velâyet ve ehl-i kemâlin başına geçecek, Âl-i Beytten Muhammed Mehdî isminde bir
zât-ı nuranî, o Süfyanın şahs-ı mânevîsi olan cereyan-ı münafıkaneyi öldürüp dağıtacaktır.
İkinci cereyan ise: Tabiiyyun, maddiyyun felsefesinden tevellüt eden bir cereyan-ı
nemrudâne, gittikçe âhirzamanda felsefe-i maddiye vasıtasıyla intişar ederek kuvvet
bulup, Ulûhiyeti inkâr edecek bir dereceye gelir. Nasıl bir padişahı tanımayan ve
ordudaki zâbitan ve efrad onun askerleri olduğunu kabul etmeyen vahşî bir adam,
herkese, her askere bir nevi padişahlık ve bir gûnâ hâkimiyet verir. Öyle de, Allah'ı
inkâr eden o cereyan efradları, birer küçük Nemrud hükmünde nefislerine birer rububiyet
verir. Ve onların başına geçen en büyükleri, ispritizma ve manyetizmanın hâdisâtı
nevinden müthiş harikalara mazhar olan Deccal ise, daha ileri gidip, cebbârâne surî
hükümetini bir nevi rububiyet tasavvur edip ulûhiyetini ilân eder. Bir sineğe mağlûp
olan ve bir sineğin kanadını bile icad edemeyen âciz bir insanın ulûhiyet dâvâ etmesi
ne derece ahmakçasına bir maskaralık olduğu malûmdur.
İşte böyle bir sırada, o cereyan pek kuvvetli göründüğü bir zamanda, Hazret-i
İsâ Aleyhisselâmın şahsiyet-i mâneviyesinden ibaret olan hakikî İsevîlik dini zuhur
edecek, yani rahmet-i İlâhiyenin semâsından nüzul edecek, halihazır Hıristiyanlık
dini o hakikate karşı tasaffi edecek, hurafattan ve tahrifattan sıyrılacak, hakaik-i
İslâmiye ile birleşecek, mânen Hıristiyanlık bir nevi İslâmiyete inkılâp edecektir.
Ve Kur'ân'a iktida ederek, o İsevîlik şahs-ı mânevîsi tâbi ve İslâmiyet metbû makamında
kalacak, din-i hak bu iltihak neticesinde azîm bir kuvvet bulacaktır. Dinsizlik
cereyanına karşı ayrı ayrı iken mağlûp olan İsevîlik ve İslâmiyet, ittihad neticesinde
dinsizlik cereyanına galebe edip dağıtacak istidadında iken, âlem-i semâvatta cism-i
beşerîsiyle bulunan şahs-ı İsâ Aleyhisselâm, o din-i hak cereyanının başına geçeceğini,
bir Muhbir-i Sadık, bir Kadîr-i Külli Şeyin vaadine istinad ederek haber vermiştir.
Madem haber vermiş, haktır. Madem Kadîr-i Külli Şey vaad etmiş, elbette yapacaktır.
Evet, her vakit semâvattan melâikeleri yere gönderen ve bazı vakitte insan suretine
vaz' eden (Hazret-i Cibril'in Dıhye suretine girmesi gibi) ve ruhanîleri âlem-i
ervahtan gönderip beşer suretine temessül ettiren, hattâ ölmüş evliyaların çoklarının
ervahlarını cesed-i misaliyle dünyaya gönderen bir Hakîm-i Zülcelâl, Hazret-i İsâ
Aleyhisselâmı, İsâ dinine ait en mühim bir hüsn-ü hâtimesi için, değil semâ-i dünyada
cesediyle bulunan ve hayatta olan Hazret-i İsâ, belki âlem-i âhiretin en uzak köşesine
gitseydi ve hakikaten ölseydi, yine şöyle bir netice-i azîme için ona yeniden ceset
giydirip dünyaya göndermek, o Hakîmin hikmetinden uzak değil. Belki onun hikmeti
öyle iktiza ettiği için vaad etmiş ve vaad Hazret-i İsâ Aleyhisselâm geldiği vakit,
herkes onun hakikî İsâ olduğunu bilmek lâzım değildir. Onun mukarreb ve havassı,
nur-u imanla onu tanır. Yoksa, bedâhet derecesinde herkes onu tanımayacaktır.
Sual: Rivayetlerde gelmiş ki, "Deccalın bir yalancı cenneti var; kendine tâbi
olanları ona atar. Hem yalancı bir cehennemi var; tâbi olmayanları ona atar. Hattâ
o kendi merkebinin de bir kulağını cennet gibi, bir kulağını da cehennem gibi yapmış.
Azamet-i bedeniyesi bu kadardır, şu kadardır…" diye tarifat var.
Elcevap: Deccalın şahs-ı surîsi insan gibidir. Mağrur, firavunlaşmış, Allah'ı
unutmuş olduğundan, surî, cebbârâne olan hâkimiyetine ulûhiyet namını vermiş bir
şeytan-ı ahmaktır ve bir insan-ı dessastır. Fakat şahs-ı mânevîsi olan dinsizlik
cereyan-ı azîmi pek cesîmdir. Rivayetlerde Deccal'a ait tavsifât-ı müthişe ona işaret
eder. Bir vakit Japonya'nın Başkumandanının resmi, bir ayağı Bahr-i Muhitte, diğer
ayağı on günlük mesafedeki Port Arthur Kalesinde tasvir edilmiş; o küçük Japon Kumandanının
bu surette tasviriyle, ordusunun şahs-ı mânevîsi gösterilmiş.
Amma Deccal'ın yalancı cenneti ise, medeniyetin cazibedar lehviyâtı ve fantaziyeleridir.
Merkebi ise, şimendifer gibi bir vasıtadır ki, bir başında ateş ocağı bulunur; kendine
tâbi olmayanları Bazen ateşe atar. O merkebin bir kulağı, yani diğer başı cennet
gibi tefriş edilmiş; tâbi olanları oraya oturtur. Zaten sefih ve gaddar medeniyetin
mühim bir merkebi olan şimendifer, ehl-i sefahet ve dünya için yalancı bir cennet
getirir; biçare ehl-i diyanet ve ehl-i İslâm için, medeniyet elinde cehennem zebanîsi
gibi tehlike getirir, esaret ve sefalet altına atar.
İşte, İsevîliğin din-i hakikîsi zuhur ile ve İslâmiyete inkılâp etmesiyle, çendan
âlemde ekseriyet-i mutlakaya nurunu neşreder. Fakat, yine kıyamet kopmasına yakın,
tekrar bir dinsizlik cereyanı baş gösterir, galebe eder ve
kaidesince, yeryüzünde
Allah Allah diyecek kalmayacak; yani, ehemmiyetli bir cemaat küre-i arzda mühim
bir mevkie sahip olacak bir surette Allah Allah denilmeyecek demektir. Yoksa, ekalliyette
kalan veyahut mağlûp düşen ehl-i hak kıyamete kadar bâki kalacak; yalnız, kıyametin
kopacağı ânında, kıyametin dehşetlerini görmemek için, bir eser-i rahmet olarak,
ehl-i imanın ruhları daha evvel kabzedilecek, kıyamet kâfirlerin başına kopacaktır.
ettiği için elbette gönderecek.
Mektubat, 60-61
Salisen: İslâmiyeti Hıristiyan dinine kıyas etmek, kıyas-ı maalfârıktır; o kıyas
yanlıştır. Çünkü Avrupa dinine mutaassıp olduğu zaman medenî değildi; taassubu terk
etti, medenîleşti.
Hem din onların içinde üç yüz sene muharebe-i dahiliyeyi intaç etmiş. Müstebit
zalimlerin elinde avâmı, fukarayı ve ehl-i fikri ezmeye vasıta olduğundan, onların
umumunda muvakkaten dine karşı bir küsmek hasıl olmuştu. İslâmiyette ise, tarihler
şahittir ki, bir defadan başka dahilî muharebeye sebebiyet vermemiş.
Hem ne vakit ehl-i İslâm dine ciddî sahip olmuşlarsa, o zamana nispeten yüksek
terakki etmişler. Buna şahit, Avrupa'nın en büyük üstadı Endülüs devlet-i İslâmiyesidir.
Hem ne vakit cemaat-i İslâmiye dine karşı lâkayt vaziyeti almışlar; perişan vaziyete
düşerek tedennî etmişler.
Hem İslâmiyet, vücub-u zekât ve hurmet-i ribâ gibi binler şefkatperverâne mesâil
ile fukarayı ve avâmı himaye ettiği,
gibi kelimâtıyla aklı ve ilmi istişhad ve ikaz
ettiği ve ehl-i ilmi himaye ettiği cihetle, daima İslâmiyet fukaraların ve ehl-i
ilmin kalesi ve melcei olmuştur. Onun için, İslâmiyete karşı küsmeye hiçbir sebep
yoktur.
İslâmiyetin Hıristiyanlık ve sair dinlere cihet-i farkının sırr-ı hikmeti şudur
ki:
İslâmiyetin esası, mahz-ı tevhiddir; vesâit ve esbaba tesir-i hakikî vermiyor,
icad ve makam cihetiyle kıymet vermiyor. Hıristiyanlık ise, "velediyet" fikrini
kabul ettiği için, vesâit ve esbaba bir kıymet verir, enâniyeti kırmaz. Adeta rububiyet-i
İlâhiyenin bir cilvesini azizlerine, büyüklerine verir.
âyetine mâsadak olmuşlar.
Onun içindir ki, Hıristiyanların dünyaca en yüksek mertebede olanları, gurur ve
enâniyetlerini muhafaza etmekle beraber, sabık Amerika Reisi Wilson gibi, mutaassıp
bir dindar olur. Mahz-ı tevhid dini olan İslâmiyet içinde, dünyaca yüksek mertebede
olanlar ya enâniyeti ve gururu bırakacak veya dindarlığı bir derece bırakacak. Onun
için, bir kısmı lâkayt kalıyorlar, belki dinsiz oluyorlar.
Altıncı Mesele: Menfi milliyette ve unsuriyet fikrinde ifrat edenlere deriz ki:
Evvelâ: Şu dünya yüzü, hususan şu memleketimiz, eski zamandan beri çok muhaceretlere
ve tebeddülâta maruz olmakla beraber, merkez-i hükûmet-i İslâmiye bu vatanda teşkil
olduktan sonra, akvâm-ı saireden pervane gibi çokları içine atılıp tavattun etmişler.
İşte bu halde Levh-i Mahfuz açılsa, ancak hakikî unsurlar birbirinden tefrik edilebilir.
Öyleyse, hakikî unsuriyet fikrine hareketi ve hamiyeti bina etmek, mânâsız ve hem
pek zararlıdır. Onun içindir ki, menfi milliyetçilerin ve unsuriyetperverlerin reislerinden
ve dine karşı pek lâkayt birisi, mecbur olmuş, demiş: "Dil, din bir ise millet birdir."
Madem öyledir. Hakikî unsuriyete değil, belki dil, din, vatan münasebâtına bakılacak.
Eğer üçü bir ise, zaten kuvvetli bir millet; eğer biri noksan olursa, tekrar milliyet
dairesine dahildir.
Saniyen: İslâmiyetin mukaddes milliyeti, bu vatan evlâdının hayat-ı içtimaiyesine
kazandırdığı yüzer faydadan iki faydayı misal olarak beyan edeceğiz.
Birincisi: Şu devlet-i İslâmiye yirmi otuz milyon iken, bütün Avrupa'nın büyük
devletlerine karşı hayatını ve mevcudiyetini muhafaza ettiren, şu devletin ordusundaki
nur-u Kur'ân'dan gelen şu fikirdir: "Ben ölürsem şehidim, öldürsem gaziyim." Kemâl-i
şevkle ölümün yüzüne gülerek istikbal etmiş, daima Avrupa'yı titretmiş. Acaba dünyada
basit fikirli, sâfi kalbli olan neferâtın ruhunda şöyle ulvî fedakârlığa sebebiyet
verecek hangi şey gösterilebilir? Hangi hamiyet onun yerine ikame edilebilir ve
hayatını ve bütün dünyasını severek ona feda ettirebilir?
İkincisi: Avrupa'nın ejderhaları (büyük devletleri) her ne vakit şu devlet-i
İslâmiyeye bir tokat vurmuşlarsa, üç yüz elli milyon İslâmı ağlatmış ve inletmiş.
Ve o müstemlekât sahipleri, onları inletmemek ve sızlatmamak için elini çekmiş,
elini kaldırırken indirmiş. Şu hiçbir cihetle istisgar edilmeyecek mânevî ve daimî
bir kuvvetü'z zahr yerine hangi kuvvet ikame edilebilir, gösterilsin. Evet, o azîm
mânevî kuvvetü'z zahrı menfi milliyetle ve istiğnâkârâne hamiyetle gücendirmemeli.
Mektubat, 313
İkinci İşaret: Şeâir-i İslâmiyeyi tağyir eden ehl-i bid'a, evvelâ ulemâü's-sû'dan
fetvâ istediler. Sabıkan beş vecihle hususî olduğunu gösterdiğimiz fetvâyı gösterdiler.
Saniyen, ehl-i bid'a, ecnebî inkılâpçılarından böyle meş'um bir fikir aldılar
ki: Avrupa, Katolik mezhebini beğenmeyerek, başta ihtilalciler, inkılâpçılar ve
filozoflar olarak, Katolik mezhebine göre ehl-i bid'a ve Mutezile telâkki edilen
Protestanlık mezhebini iltizam edip, Fransızların İhtilal-i Kebîrinden istifade
ederek, Katolik mezhebini kısmen tahrip edip Protestanlığı ilân ettiler. İşte, körü
körüne taklitçiliğe alışan buradaki hamiyetfüruşlar diyorlar ki: "Madem Hıristiyan
dininde böyle bir inkılâp oldu; bidâyette inkılâpçılara mürted denildi, sonra Hıristiyan
olarak yine kabul edildi. Öyleyse, İslâmiyette de böyle dinî bir inkılâp olabilir."
Elcevap: Bu kıyasın, Birinci İşaretteki kıyastan daha ziyade farkı zâhirdir.
Çünkü, din-i İsevîde, yalnız esâsât-ı diniye Hazret-i İsâ Aleyhisselâmdan alındı.
Hayat-ı içtimaiyeye ve füruat-ı şer'iyeye dair ekser ahkâmlar, Havariyun ve sair
rüesa-yı ruhaniye tarafından teşkil edildi. Kısm-ı âzamı kütüb-ü sabıka-i mukaddeseden
alındı. Hazret-i İsâ Aleyhisselâm dünyaca hâkim ve sultan olmadığından ve kavânin-i
umumiye-i içtimaiyeye merci olmadığından, esâsât-ı diniyesi, hariçten bir libas
giydirilmiş gibi şeriat-ı Hıristiyaniye namına örfî kanunlar, medenî düsturlar alınmış,
başka bir suret verilmiş. Bu suret tebdil edilse, o libas değiştirilse, yine Hazret-i
İsâ Aleyhisselâmın esas dini bâki kalabilir, Hazret-i İsâ Aleyhisselâmı inkâr ve
tekzip çıkmaz.
Halbuki, din ve şeriat-ı İslâmiyenin sahibi olan Fahr-i Âlem Aleyhissalâtü Vesselâm
iki cihanın sultanı, şark ve garp ve Endülüs ve Hind birer taht-ı saltanatı olduğundan,
din-i İslâmın esâsâtını bizzat kendisi gösterdiği gibi, o dinin teferruatını ve
sair ahkâmını, hattâ en cüz'î âdâbını dahi bizzat o getiriyor, o haber veriyor,
o emir veriyor. Demek, füruat-ı İslâmiye, değişmeye kabil bir libas hükmünde değil
ki, onlar tebdil edilse esas din bâki kalabilsin. Belki, esas-ı dine bir cesettir,
lâakal bir cilttir. Onunla imtizaç ve iltiham etmiş; kabil-i tefrik değildir. Onları
tebdil etmek, doğrudan doğruya Sahib-i Şeriati inkâr ve tekzip etmek çıkar.
Mezâhibin ihtilâfı ise, Sahib-i Şeriatin gösterdiği nazarî düsturların tarz-ı
tefehhümünden ileri gelmiştir. "Zaruriyât-ı diniye" denilen ve kabil-i tevil olmayan
ve "muhkemat" denilen düsturları ise, hiçbir cihette kabil-i tebdil değildir ve
medar-ı içtihad olamaz. Onları tebdil eden, başını dinden çıkarıyor,
kaidesine dahil oluyor.
Ehl-i bid'a, dinsizliklerine ve ilhadlarına şöyle bir bahane buluyorlar; diyorlar
ki: "Âlem-i insaniyetin müteselsil hâdisâtına sebep olan Fransız İhtilal-i Kebîrinde,
papazlara ve rüesa-yı ruhaniyeye ve onların mezheb-i hâssı olan Katolik mezhebine
hücum edildi ve tahrip edildi. Sonra, çoklar tarafından tasvip edildi. Frenkler
dahi ondan sonra daha ziyade terakki ettiler."
Elcevap: Bu kıyasın dahi, evvelki kıyaslar gibi, farkı zâhirdir. Çünkü, Fransızlarda
havas ve hükümet adamları elinde çok zaman din-i Hıristiyanî, bahusus Katolik mezhebi,
bir vasıta-i tahakküm ve istibdat olmuştu. Havas, o vasıtayla nüfuzlarını avam üzerinde
idame ediyorlardı. Ve "serseri" tabir ettikleri avam tabakasında intibaha gelen
hamiyetperverlerini ve havas zalimlerin istibdadına karşı hücum eden hürriyetperverlerin
mütefekkir kısımlarını ezmeye vasıta olduğundan ve dört yüz seneye yakın frengistanda
ihtilÂllerle istirahat-i beşeriyeyi bozmaya ve hayat-ı içtimaiyeyi zîr ü zeber etmeye
bir sebep telâkki edildiğinden, o mezhebe, dinsizlik namına değil, belki Hıristiyanlığın
diğer bir mezhebi namına hücum edildi. Ve tabaka-i avamda ve filozoflarda bir küsmek,
bir adâvet hâsıl olmuştu ki, malûm hadise-i tarihiye vukua gelmiştir.
Halbuki, din-i Muhammedî (a.s.m.) ve şeriat-ı İslâmiyeye karşı hiçbir mazlumun,
hiçbir mütefekkirin hakkı yoktur ki, ondan şekvâ etsin. Çünkü onları küstürmüyor,
onları himaye ediyor. Tarih-i İslâm meydandadır. İslâmlar içinde bir iki vukuattan
başka dahilî muharebe-i diniye olmamış. Katolik mezhebi ise, dört yüz sene ihtilalât-ı
dahiliyeye sebep olmuş.
Hem İslâmiyet, havastan ziyade, avâmın tahassungâhı olmuştur. Vücub-u zekât ve
hurmet-i ribâ ile, havassı, avâmın üstünde müstebit yapmak değil, bir cihette hâdim
yapıyor, diyor.
Hem Kur'ân-ı Hakîm lisanıyla gibi kudsî havaleler ile aklı istişhad ediyor ve
ikaz ediyor ve akla havale ediyor, tahkike sevk ediyor. Onunla, ehl-i ilim ve ashab-ı
akla, din namına makam veriyor, ehemmiyet veriyor. Katolik mezhebi gibi aklı azletmiyor,
ehl-i tefekkürü susturmuyor, körü körüne taklit istemiyor.
Hakikî Hıristiyanlık değil, belki şimdiki Hıristiyan dininin esasıyla İslâmiyetin
esası mühim bir noktadan ayrıldığından, sabık farklar gibi çok cihetlerle ayrı ayrı
gidiyorlar. O mühim nokta şudur:
İslâmiyet, tevhid-i hakikî dinidir ki, vasıtaları, esbabları iskat ediyor, enâniyeti
kırıyor, ubudiyet-i halisa tesis ediyor. Nefsin rububiyetinden tut, tâ her nevi
rububiyet-i bâtılayı kat ediyor, reddediyor. Bu sır içindir ki, havastan bir büyük
insan tam dindar olsa, enâniyeti terk etmeye mecbur olur. Enâniyeti terk etmeyen,
salâbet-i diniyeyi ve kısmen de dinini terk eder.
Şimdiki Hıristiyanlık dini ise, velediyet akidesini kabul ettiği için, vesait
ve esbaba tesir-i hakikî verir. Din namına enâniyeti kırmaz; belki "Hazret-i İsâ
Aleyhisselâmın bir mukaddes vekili" diye, o enâniyete bir kudsiyet verir. Onun için,
dünyaca en büyük makam işgal eden Hıristiyan havasları tam dindar olabilirler. Hattâ
Amerika'nın esbak Reis-i cumhuru Wilson ve İngilizin esbak Reis-i Vükelâsı Lloyd
George gibi çoklar var ki, mutaassıp birer papaz hükmünde dindar oldular. Müslümanlarda
ise, öyle makamlara girenler, nadiren tam dindar ve salâbetli kalırlar. Çünkü gururu
ve enâniyeti bırakamıyorlar. Takvâ-yı hakikî ise, gurur ve enâniyetle içtima edemiyor.
Evet, nasıl ki Hıristiyan havassının taassubu, Müslüman havaslarının adem-i salâbeti
mühim bir farkı gösteriyor; öyle de, Hıristiyandan çıkan filozoflar dinlerine karşı
lâkayt veya muarız vaziyeti alması ve İslâmdan çıkan hükemaların kısm-ı âzamı hikmetlerini
esâsât-ı İslâmiyeye bina etmesi, yine mühim bir farkı gösteriyor.
Hem ekseriyetle zindanlara ve musibetlere düşen âmi Hıristiyanlar, dinden medet
beklemiyorlar. Eskiden çoğu dinsiz oluyordular. Hattâ Fransa'nın İhtilal-i Kebîrini
çıkaran ve "serseri dinsiz" tabir edilen, tarihçe meşhur inkılâpçılar, o musibetzede
avam kısmıdır. İslâmiyette ise, ekseriyet-i mutlaka ile hapse ve musibete düşenler,
dinden medet beklerler ve dindar oluyorlar. İşte bu hal dahi mühim bir farkı gösteriyor.
Mektubat, 420-423
Altıncı İşaret: Hazret-i Mehdînin cemiyet-i nuraniyesi, Süfyan komitesinin tahribatçı
rejim-i bid'akârânesini tamir edecek, Sünnet-i Seniyyeyi ihyâ edecek, yani Âlem-i
İslâmiyette risalet-i Ahmediyeyi (a.s.m.) inkâr niyetiyle şeriat-ı Ahmediyeyi (a.s.m.)
tahribe çalışan Süfyan komitesi, Hazret-i Mehdî cemiyetinin mucizekâr mânevî kılıcıyla
öldürülecek ve dağıtılacak.
Hem Âlem-i insaniyette inkâr-ı ulûhiyet niyetiyle medeniyet ve mukaddesât-ı beşeriyeyi
zîr ü zeber eden Deccal komitesini, Hazret-i İsâ Aleyhisselâmın din-i hakikîsini
İslâmiyetin hakikatiyle birleştirmeye çalışan hamiyetkâr ve fedakâr bir İsevî cemaati
namı altında ve "Müslüman İsevîleri" ünvanına lâyık bir cemiyet, o Deccal komitesini,
Hazret-i İsâ Aleyhisselâmın riyaseti altında öldürecek ve dağıtacak, beşeri inkâr-ı
ulûhiyetten kurtaracak.
Şu mühim sır pek uzundur. Başka yerlerde bir nebze bahsettiğimizden, burada bu
kısa işaretle iktifâ ediyoruz.
Mektubat, 426
Beşinci Nota
Şu notada, Avrupa fünunu ve medeniyeti, Eski Said'in fikrinde bir derece yerleştiği
için, Yeni Said harekât-ı fikriyede seyrettiği zaman, Avrupa'nın fünun ve medeniyeti
o seyahat-i kalbiyede emrâz-ı kalbiyeye inkılâp ederek ziyade müşkilâta medar olduğundan,
bilmecburiye, Yeni Said zihnini silkeleyip, muzahraf felsefeyi ve sefih medeniyeti
atmak isterken, kendi ruhunda Avrupa'nın lehinde şehadet eden hissiyât-ı nefsaniyeyi
susturmak için, Avrupa'nın şahs-ı mânevîsi ile bir cihette gayet kısa, bir cihette
uzun, gelecek muhavereye mecbur olmuştur.
Yanlış anlaşılmasın, Avrupa ikidir. Birisi, İsevîlik din-i hakikîsinden aldığı
feyizle hayat-ı içtimaiye-i beşeriyeye nâfi san'atları ve adalet ve hakkaniyete
hizmet eden fünunları takip eden bu birinci Avrupa'ya hitap etmiyorum. Belki, felsefe-i
tabiiyenin zulmetiyle, medeniyetin seyyiâtını mehâsin zannederek beşeri sefâhete
ve dalâlete sevk eden bozulmuş ikinci Avrupa'ya hitap ediyorum. Şöyle ki:
O zaman, o seyahat-i ruhiyede, mehâsin-i medeniyet ve fünun-u nâfiadan başka
olan mâlâyâni ve muzır felsefeyi ve muzır ve sefih medeniyeti elinde tutan Avrupa'nın
şahs-ı mânevîsine karşı demiştim:
Bil, ey ikinci Avrupa! Sen sağ elinle sakîm ve dalâletli bir felsefeyi ve sol
elinle sefih ve muzır bir medeniyeti tutup dâvâ edersin ki, "Beşerin saadeti bu
ikisiyledir." Senin bu iki elin kırılsın ve şu iki pis hediyen senin başını yesin
ve yiyecek!
Ey küfür ve küfrânı dağıtıp neşreden bedbaht ruh! Acaba, hem ruhunda, hem vicdanında,
hem aklında, hem kalbinde dehşetli musibetlerle musibetzede olmuş ve azâba düşmüş
bir adamın, cismiyle zâhirî bir surette, aldatıcı bir ziynet ve servet içinde bulunmasıyla
saadeti mümkün olabilir mi? Ona mesut denilebilir mi?
Âyâ, görmüyor musun ki, bir adamın cüz'î bir emirden meyus olması ve vehmî bir
emelden ümidi kesilmesi ve ehemmiyetsiz bir işten inkisar-ı hayale uğraması sebebiyle,
tatlı hayaller ona acılaşıyor, şirin vaziyetler onu tazip ediyor, dünya ona dar
geliyor, zindan oluyor. Halbuki, senin şeâmetinle kalbinin en derin köşelerinde
ve ruhunun tâ esasında dalâlet darbesini yiyen ve o dalâlet cihetiyle bütün emelleri
inkıtaa uğrayan ve bütün elemleri ondan neş'et eden bir biçare insana hangi saadeti
temin ediyorsun? Acaba, zâil, yalancı bir cennette cismi bulunan ve kalbi, ruhu
cehennemde azap çeken bir insana mesut denilebilir mi? İşte, sen biçare beşeri böyle
baştan çıkardın; yalancı bir cennet içinde cehennemî bir azap çektiriyorsun.
Ey beşerin nefs-i emmâresi! Bu temsile bak, beşeri nereye sevk ettiğini bil.
Meselâ bizim önümüzde iki yol var. Birisinden gidiyoruz. Görüyoruz ki, her adım
başında biçare, âciz bir adam bulunur. Zalimler hücum edip malını, eşyasını gasp
ederek kulübeciğini harap ediyorlar. Bazen da yaralıyorlar. Öyle bir tarzda ki,
acınacak haline semâ ağlıyor. Nereye bakılsa, hal bu minval üzere gidiyor. O yolda
işitilen sesler zalimlerin gürültüleri, mazlumların ağlayışları olduğundan, umumî
bir matem o yolu kaplıyor. İnsan, insaniyet cihetiyle gayrın elemiyle müteellim
olduğundan, hadsiz bir eleme giriftar oluyor. Halbuki vicdan bu derece teellüme
tahammül edemediğinden, o yolda giden iki şeyden birisine mecbur olur: Ya insaniyetten
tecerrüt edip ve nihayetsiz vahşeti iltizam ederek öyle bir kalbi taşıyacak ki,
kendi selâmetiyle beraber umumun helâketi onu müteessir etmesin; veyahut kalb ve
aklın muktezasını iptal etsin.
Ey sefahet ve dalâletle bozulmuş ve İsevî dininden uzaklaşmış Avrupa! Deccal
gibi birtek gözü taşıyan kör dehân ile ruh-u beşere bu cehennemî hâleti hediye ettin.
Sonra anladın ki, bu öyle ilâçsız bir illettir ki, insanı âlâ-yı illiyyînden esfel-i
sâfilîne atar, hayvânâtın en bedbaht derecesine indirir. Bu illete karşı bulduğun
ilâç, muvakkaten iptal-i his hizmeti gören cazibedar oyuncakların ve uyutucu hevesat
ve fantaziyelerindir. Senin bu ilâcın, senin başını yesin ve yiyecek! İşte, beşere
açtığın yol ve verdiğin saadet bu misale benzer.
İkinci yol ki, Kur'ân-ı Hakîm hidayetiyle beşere hediye etmiştir, şöyledir:
Görüyoruz ki, o yolun her menzilinde, her mekânında, her şehrinde bir sultan-ı
âdilin müstakim askerleri her tarafta bulunuyorlar, geziyorlar. Ara sıra o sultanın
emriyle o askerlerin bir kısmını terhis ediyorlar. Silâhlarını, atlarını ve mîrî
levazımatlarını alıyorlar, onlara izin tezkeresini veriyorlar. O terhis olunan neferler,
çendan ünsiyet ettikleri at ve silâhların teslim alınmasından zâhiren mahzun oluyorlar;
fakat hakikat noktasında, terhisle müferrah olup, sultanın ziyaretine ve padişahın
pâyitahtına dönmesi ve padişahı ziyaret etmesi cihetinde gayet memnun oluyorlar.
Bazen terhis memurları acemî bir nefere rast geliyorlar. Nefer onları tanımıyor.
"Silâhını teslim et" diyorlar. Nefer diyor: "Ben padişahın askeriyim, onun hizmetindeyim.
Sonra onun yanına gideceğim. Siz neci oluyorsunuz? Eğer onun izin ve rızasıyla gelmişseniz,
göz ve baş üstüne geldiniz. Emrinizi gösteriniz. Yoksa çekiliniz, benden uzak olunuz.
Ben tek başımla kalsam, sizler binler dahi olsanız, yine sizinle dövüşeceğim. Kendi
nefsim için değil, çünkü nefsim benim değil, benim sultanımındır. Belki bendeki
nefsim ve silâhım, mâlikimin emanetidir. Emaneti muhafaza ve sultanımın haysiyetini
himaye ve izzetini vikaye için size baş eğmeyeceğim!"
İşte, o ikinci yoldaki medar-ı sürur ve saadet olan binler ahvalden bu hal bir
numunedir. Sair ahvâli sen kıyas et. Bütün o ikinci yolun seferinde, tevellüdat
namında, sevinç ve şenlikle bir tahşidat ve sevkiyat-ı askeriye vardır ve vefiyat
namında sürur ve mızıka ile terhisat-ı askeriye görünüyorlar. İşte, Kur'ân-ı Hakîm
beşere bu yolu hediye etmiştir. Bu hediyeyi kim tam kabul etse, böyle iki cihanın
saadetine giden bu ikinci yoldan gider. Ne geçmiş şeyden mahzun ve ne de gelecek
şeyden havf eder.
Ey ikinci, bozuk Avrupa! Senin çürük ve esassız esaslarının bir kısmı şunlardır
ki: "En büyük melekten en küçük semeğe kadar herbir zîhayat kendi nefsine mâliktir
ve kendi zâtı için çalışır ve kendi lezzeti için çabalar. Onun bir hakk-ı hayatı
var. Gaye-i himmeti ve hedef-i maksadı yaşamak ve bekasını temin etmektir" diyorsun.
Ve Hâlık-ı Kerîmin kerem düsturlarından ve erkân-ı kâinatta kemâl-i itaatle imtisal
edilen düstur-u teavünle, nebâtat hayvânâtın imdadına ve hayvânat insanların yardımına
koşmasından tezahür eden o umumî kanunun rahîmâne, kerîmâne cilvelerini cidal zannedip,
"Hayat bir cidaldir" diye, ahmakane hükmetmişsin.
Acaba, o düstur-u teavünün cilvesinden olan, zerrât-ı taâmiyenin kemâl-i şevkle
beden hücrelerinin gıdalandırılması için koşmaları nasıl cidaldir? Nasıl bir çarpışmaktır?
Belki o imdat ve o koşmak, Kerîm bir Rabbin emriyle bir teavündür.
Hem çürük bir esasın, "Herşey kendi nefsine mâliktir" diyorsun. Hiçbir şey kendi
nefsine mâlik olmadığına katî bir delil şudur ki:
Esbabın içinde en eşrefi ve ihtiyar noktasında en geniş iradelisi, insandır.
Halbuki bu insanın düşünmek, söylemek ve yemek gibi en zâhir ef'âl-i ihtiyariyesinden
yüz cüz'ünden onun dest-i ihtiyarına verilen ve daire-i iktidarına giren, yalnız
meşkûk tek bir cüzdür. Böyle en zâhir fiilin yüz cüz'ünden bir cüz'üne mâlik olmayan,
nasıl kendine mâliktir denilir?
Böyle en eşref ve ihtiyarı en geniş, bu derece hakikî tasarruftan ve temellükten
eli bağlanmış bulunsa, "Sair hayvânat ve cemâdat kendi kendine mâliktir" diyen,
hayvandan daha ziyade hayvan ve cemâdattan daha ziyade câmid ve şuursuz olduğunu
ispat eder.
Seni bu hataya atıp bu vartaya düşüren, bir gözlü dehândır. Yani, harika, menhus
zekândır. O kör dehân ile, herşeyin hâlıkı olan Rabbini unuttun, mevhum bir tabiata
isnad ettin, âsârını esbaba verdin, o Hâlıkın malını bâtıl mâbud olan tâğutlara
taksim ettin. Şu noktada ve o dehân nazarında, her zîhayat, herbir insan, tek başıyla
hadsiz a'dâya karşı mukavemet etmek ve nihayetsiz hâcâtın tahsiline çabalamak lâzım
geliyor. Ve zerre gibi bir iktidar, ince tel gibi bir ihtiyar, zâil lem'a gibi bir
şuur, çabuk söner şule gibi bir hayat, çabuk geçer dakika gibi bir ömürle, o hadsiz
a'dâya ve hâcâta karşı dayanmaya mecbur oluyor. Halbuki, o biçare zîhayatın sermayesi,
binler matluplarından birisine kâfi gelmiyor. Musibete giriftar olduğu zaman, sağır,
kör esbabdan başka derdine derman beklemiyor.
sırrına mazhar oluyor.
Senin karanlıklı dehân, nev-i beşerin gündüzünü geceye kalb etmiş. Yalnız o sıkıntılı,
zulümlü ve zulmetli geceye ısındırmak için, yalancı, muvakkat lâmbalarla tenvir
ettin. O lâmbalar sürurla beşerin yüzüne tebessüm etmiyorlar. Belki beşerin ağlanacak
acı hallerindeki eblehâne gülmesine, o ışıklar müstehziyâne gülüp eğleniyor.
Herbir zîhayat, senin şakirtlerin nazarında, zalimlerin hücumuna mâruz, miskin
birer musibetzededirler. Dünya bir matemhane-i umumiyedir. Dünyadaki sadâlar ölümlerden,
elemlerden gelen vâveylâlardır. Senden tam ders alan şakirdin, bir firavun olur.
Fakat en hasis şeye ibadet eden ve menfaat gördüğü herşeyi kendine rab telâkki eden
bir firavun-u zelildir.
Hem senin şakirdin mütemerriddir. Fakat bir lezzeti için nihayet zilleti kabul
eden miskin bir mütemerriddir. Hasis bir menfaat için şeytanın ayağını öper derecede
alçaklık gösterir.
Hem cebbardır. Fakat kalbinde bir nokta-i istinad bulamadığı için, zâtında gayet
âciz bir cebbâr-ı hodfuruştur.
O şakirdin gaye-i himmeti hevesât-ı nefsâniyeyi tatmin ve hamiyet ve fedakârlık
perdesi altında kendi menfaat-i nefsini arayan ve hırs ve gururunu teskin etmeye
çalışan bir dessastır. Nefsinden başka ciddî olarak hiçbir şeyi sevmiyor, herşeyi
nefsine feda ediyor.
Amma Kur'ân'ın hâlis ve tam şakirdi ise, bir abddir. Fakat âzam-ı mahlûkata karşı
da ubudiyete tenezzül etmez ve Cennet gibi en büyük ve âzam bir menfaati gaye-i
ubudiyet yapmaz bir abd-i azizdir.
Hem halim selimdir. Fakat Fâtır-ı Zülcelâlinden başkasına, izni ve emri olmadan
tezellüle tenezzül etmez bir halîm-i âlihimmettir.
Hem fakirdir. Fakat onun Mâlik-i Kerîmi ona ileride iddihar ettiği mükâfatla
bir fakir-i müstağnîdir.
Hem zayıftır. Fakat kudreti nihayetsiz olan Seyyidinin kuvvetine istinad eden
bir zaif-i kavîdir ki, Kur'ân hakikî bir şakirdine Cennet-i ebediyeyi dahi gaye-i
maksat yaptırmadığı halde, bu zâil, fâni dünyayı ona gaye-i maksat hiç yapar mı?
İşte iki şakirdin himmetlerinin ne derece birbirinden farklı olduğunu anla.
Hem felsefe-i sakîmenin şakirtleriyle Kur'ân-ı Hakîmin tilmizlerinin hamiyetkârlık
ve fedakârlıklarını bununla muvazene edebilirsiniz. Şöyle ki:
Felsefenin şakirdi, kendi nefsi için kardeşinden kaçar, onun aleyhinde dâvâ açar.
Kur'ân'ın şakirdi ise, semâvat ve arzdaki umum salih ibâdı kendine kardeş telâkki
ederek, gayet samimî bir surette onlara dua eder. Ve saadetleriyle mesut oluyor.
Ve ruhunda şedit bir alâkayı onlara karşı hisseder ki, duasında
der. Hem en büyük
şey olan Arş ve şemsi musahhar birer memur ve kendi gibi bir abd, bir mahlûk telâkki
eder. Hem iki şakirdin ulviyet ve inbisat-ı ruhlarını bundan kıyas et ki: Kur'ân,
kendi şakirtlerinin ruhuna öyle bir inbisat ve ulviyet verir ki, doksan dokuz taneli
tesbihe bedel, doksan dokuz esmâ-i İlâhiyenin cilvelerini gösteren doksan dokuz
âlemlerin zerrâtını, birer tesbih taneleri olarak şakirtlerinin ellerine verir,
"Evradlarınızı bununla okuyunuz" der. İşte, Kur'ân'ın tilmizlerinden Şah-ı Geylânî,
Rufâî, Şâzelî (r.a.) gibi şakirtleri, virdlerini okudukları vakit dinle, bak! Ellerinde
silsile-i zerrâtı, katarat adetlerini, mahlûkatın aded-i enfâsını tutmuşlar, onunla
evradlarını okuyorlar, Cenâb-ı Hakkı zikir ve tesbih ediyorlar.
İşte, Kur'ân-ı Mu'cizü'l-Beyânın mucizâne terbiyesine bak ki, nasıl ednâ bir
kederle ve küçük bir gamla başı dönüp sersemleşen ve küçük bir mikroba mağlûp olan
bu küçük insan, terbiye-i Kur'ân ile ne kadar teâli ediyor. Ve ne derece letâifi
inbisat eder ki, koca dünya mevcudatını, virdine tesbih olmakta kısa görüyor. Ve
Cenneti zikir ve virdine gaye olmakta az gördüğü halde, kendi nefsini Cenâb-ı Hakkın
ednâ bir mahlûkunun üstünde büyük tutmuyor. Nihayet izzet içinde nihayet tevazuu
cem ediyor. Felsefe şakirtlerinin buna nispeten ne derece pest ve aşağı olduğunu
kıyas edebilirsin.
İşte, felsefe-i sakîme-i Avrupaiyeden yek-çeşm olan dehâsının yanlış gördüğü
hakikatleri, iki cihana bakan, gayb-âşinâ parlak iki gözüyle iki âleme nazar eden,
beşer için iki saadete iki eliyle işaret eden hüdâ-yı Kur'ânî der ki:
Ey insan! Senin elinde bulunan nefis ve malın senin mülkün değil, belki sana
emanettir. O emanetin mâliki herşeye kadîr, herşeyi bilir bir Rahîm-i Kerîmdir.
O senin yanındaki mülkünü senden satın almak istiyor-tâ senin için muhafaza etsin,
zayi olmasın. İleride mühim bir fiyat sana verecek. Sen muvazzaf ve memur bir askersin.
Onun namıyla çalış ve hesabıyla amel et. Odur ki, muhtaç olduğun şeyleri sana rızık
olarak gönderiyor ve senin takatin yetmediği şeylerden seni muhafaza eder. Senin
şu hayatının gayesi, neticesi, o Mâlikin esmâsına ve şuûnâtına bir mazhariyettir.
Sana bir musibet geldiği vakit, de:
Yani, "Ben Mâlikimin hizmetindeyim. Ey musibet! Eğer Onun izin ve rızasıyla geldinse,
merhaba, safâ geldin. Çünkü, elbette bir vakit Ona döneceğiz ve Onun huzuruna gideceğiz
ve Ona müştâkız. Madem herhalde bir zaman bizi hayatın tekâlifinden âzâd edecektir.
Haydi, ey musibet, o terhis ve o âzâd etmek senin elinle olsun, razıyım. Eğer benim
emanet muhafazasında ve vazifeperverliğimi tecrübe suretinde sana emir ve irade
etmiş, fakat sana teslim olmaklığıma izin ve rızası olmazsa, benim takatim yettikçe,
emin olmayana, Mâlikimin emanetini teslim etmem" der.
İşte, binden bir numune olarak, dehâ-yı felsefînin ve hüdâ-yı Kur'ânînin verdikleri
derslerin derecelerine bak. Evet, iki tarafın hakikat-i hali, sabıkan beyan edilen
tarzla gidiyor. Fakat hidayet ve dalâlette insanların dereceleri mütefavittir, gafletin
mertebeleri de muhteliftir. Herkes her mertebede bu hakikati tamamıyla hissedemez.
Çünkü gaflet, hissi iptal ediyor. Ve bu zamanda öyle bir derecede iptal-i his etmiş
ki, bu elîm elemin acısını ehl-i medeniyet hissetmiyorlar. Fakat hassasiyet-i ilmiyenin
tezayüdüyle ve her günde otuz bin cenazeyi gösteren mevtin ikazatıyla o gaflet perdesi
parçalanıyor. Ecnebîlerin tâğutlarıyla ve fünun-u tabiiyeleriyle dalâlete gidenlere
ve onları körü körüne taklit edip ittibâ edenlere binler nefrin ve teessüfler!
Ey bu vatan gençleri! Frenkleri taklide çalışmayınız. Âyâ, Avrupa'nın size ettikleri
hadsiz zulüm ve adâvetten sonra, hangi akılla onların sefahet ve bâtıl efkârlarına
ittibâ edip emniyet ediyorsunuz? Yok, yok! Sefihâne taklit edenler, ittibâ değil,
belki şuursuz olarak onların safına iltihak edip kendi kendinizi ve kardeşlerinizi
idam ediyorsunuz. Âgâh olunuz ki, siz ahlâksızcasına ittibâ ettikçe, hamiyet dâvâsında
yalancılık ediyorsunuz. Çünkü şu surette ittibâınız, milliyetinize karşı bir istihfaftır
ve millete bir istihzâdır.
Lem'alar, 119-124
Beşinci nokta: Hem her iki deccalın, asırlarına ait olan harikaları, onların
bahsiyle ve münasebetiyle rivayet edildiğinden, onların şahıslarından sudûr edeceği
telâkki ve tevehhüm edilmesinden, o rivayet müteşabih olmuş, mânâsı gizlenmiş, meselâ
tayyare ve şimendiferle gezmesi…
Hem meselâ, meşhur olmuş ki, İslâm Deccalı öldüğü vakit ona hizmet eden şeytan,
İstanbul'da Dikilitaş'ta bütün dünyaya bağıracak ve herkes o sesi işitecek ki, "O
öldü." Yani pek acip ve şeytanları dahi hayrette bırakan radyoyla bağırılacak, haber
verilecek.
Hem Deccalın rejimine ve teşkil ettiği komitesine ve hükûmetine ait garip halleri
ve dehşetli icraatı, onun şahsıyla münasebettar rivayet edilmesi cihetiyle mânâsı
gizlenmiş. Meselâ, "O kadar kuvvetlidir ve devam eder; yalnız Hazret-i İsa (a.s.)
onu öldürebilir, başka çare olamaz"rivayet edilmiş. Yani, onun mesleğini ve yırtıcı
rejimini bozacak, öldürecek, ancak semâvî ve ulvî hâlis bir din İsevîlerde zuhur
edecek ve hakikat-i Kur'âniyeye iktida ve ittihad eden bu İsevî dinidir ki, Hazret-i
İsa Aleyhisselâmın nüzulüyle o dinsiz meslek mahvolur, ölür. Yoksa onun şahsı bir
mikrop, bir nezle ile öldürülebilir.
Hem bir kısım râvîlerin kabil-i hatâ içtihadlarıyla olan tefsirleri ve hükümleri,
hadîs kelimelerine karışıp hadis zannedilir, mânâ gizlenir. Vâkıa mutabakatı görünmez,
müteşabih hükmüne geçer.
Hem eski zamanda, bu zaman gibi cemaatin ve cemiyetin şahs-ı mânevîsi inkişaf
etmediğinden ve fikr-i infirâdî galip olduğundan, cemaatin sıfat-ı azîmesi ve büyük
harekâtı o cemaatin başında bulunan şahıslara verildiği cihetiyle, o şahıslar, harika
ve küllî sıfatlara lâyık ve muvafık olmak için yüz derece cisminden ve kuvvetinden
büyük bir acûbe cisim ve müthiş bir heykel ve çok harika bir kuvvet ve iktidar bulunmak
lâzım geldiğinden öyle tasvir edilmiş. Vâkıa mutabakatı görünmüyor ve o rivayet
müteşabih olur.
Hem iki deccalın sıfatları ve halleri ayrı ayrı olduğu halde, mutlak gelen rivayetlerde
iltibas oluyor; biri, öteki zannedilir. Hem Büyük Mehdînin halleri sâbık mehdîlere
işaret eden rivayetlere mutabık çıkmıyor, hadîs-i müteşabih hükmüne geçer. İmam-ı
Ali (r.a.) yalnız İslâm Deccalından bahseder.
Mukaddime bitti, meselelere başlıyoruz.
Birinci Mesele
Rivayetlerde Hazret-i İsa Aleyhisselama "Mesih" namı verildiği gibi her iki deccala
dahi "Mesih" namı verilmiş ve bütün rivayetlerde
denilmiş. Bunun hikmeti ve te'vili
nedir?
Elcevap: Allahu a'lem, bunun hikmeti şudur ki: Nasıl ki emr-i İlâhî ile İsa Aleyhisselâm,
şeriat-ı Mûseviyede bir kısım ağır tekâlifi kaldırıp şarap gibi bazı müştehiyâtı
helâl etmiş; aynen öyle de, büyük Deccal, şeytanın iğvâsı ve hükmüyle şeriat-ı İseviyenin
ahkâmını kaldırıp Hıristiyanların hayat-ı içtimaiyelerini idare eden rabıtaları
bozarak anarşistliğe ve Ye'cüc ve Me'cüc'e zemin hazır eder. Ve İslâm Deccalı olan
"Süfyan" dahi, şeriat-ı Muhammediyenin (a.s.m.) ebedî bir kısım ahkâmını nefis ve
şeytanın desiseleriyle kaldırmaya çalışarak, hayat-ı beşeriyenin maddî ve mânevî
rabıtalarını bozarak, serkeş ve sarhoş ve sersem nefisleri başıboş bırakarak hürmet
ve merhamet gibi nuranî zincirleri çözer, hevesat-ı müteaffine bataklığında birbirine
saldırmak için cebrî bir serbestiyet ve ayn-ı istibdat bir hürriyet vermek ile dehşetli
bir anarşistliğe meydan açar ki, o vakit o insanlar gayet şiddetli bir istibdattan
başka zapt altına alınamaz.
Şualar, 500-502
On İkinci Mesele
Rivayetlerde var ki, "Deccalın birinci günü bir senedir, ikinci günü bir ay,
üçüncü günü bir hafta, dördüncü günü bir gündür."
Bunun iki tevili vardır:
Birisi: Büyük Deccalın kutb-u şimâlî dairesinde ve şimal tarafında zuhur edeceğine
kinaye ve işarettir. Çünkü kutb-u şimâlînin mevkiinde bütün sene, bir gece bir gündüzdür.
Bir gün şimendiferle bu tarafa gelse, yaz mevsiminde bir ay mütemadiyen güneş gurub
etmez. Daha bir gün otomobil ile gelse, bir haftada daima güneş görünür. Ben Rusya'daki
esaretimde bu mevkie yakın bulunuyordum. Demek Büyük Deccal, şimalden bu tarafa
tecavüz edeceğini mucizâne bir ihbardır.
İkinci tevili ise: Hem Büyük Deccalın, hem İslâm Deccalının üç devre-i istibdatları
mânâsında üç eyyam var. "Bir günü, bir devre-i hükûmetinde öyle büyük icraat yapar
ki, üç yüz sene yapılmaz. İkinci günü, yani ikinci devresi, bir senede, otuz senede
yapılmayan işleri yaptırır. Üçüncü günü ve devresi, bir senede yaptığı tebdiller
on senede yapılmaz. Dördüncü günü ve devresi âdileşir, bir şey yapmaz, yalnız vaziyeti
muhafazaya çalışır" diye, gayet yüksek bir belâgatla ümmetine haber vermiş.
On Üçüncü Mesele
Katî ve sahih rivayette var ki, "İsa Aleyhisselâm Büyük Deccalı öldürür."
Vel'ilmü indallah, bunun da iki veçhi var:
Bir veçhi şudur ki: Sihir ve manyetizma ve ispritizma gibi istidracî harikalarıyla
kendini muhafaza eden ve herkesi teshir eden o dehşetli Deccalı öldürebilecek, mesleğini
değiştirecek, ancak harika ve mu'cizâtlı ve umumun makbulü bir zat olabilir ki,
o zat, en ziyade alâkadar ve ekser insanların peygamberi olan Hazret-i İsa Aleyhisselâmdır.
İkinci veçhi şudur ki: Şahs-ı İsa Aleyhisselâmın kılınciyle maktul olan şahs-ı
Deccalın, teşkil ettiği dehşetli maddiyyunluk ve dinsizliğin azametli heykeli ve
şahs-ı mânevîsini öldürecek ve inkâr-ı ulûhiyet olan fikr-i küfrîsini mahvedecek
ancak İsevî ruhânileridir ki, o ruhâniler din-i İsevînin hakikatini hakikat-i İslâmiye
ile mezc ederek o kuvvetle onu dağıtacak, mânen öldürecek. Hattâ, "Hazret-i İsa
Aleyhisselâm gelir, Hazret-i Mehdîye namazda iktida eder, tâbi olur" diye rivayeti,
bu ittifaka ve hakikat-i Kur'âniyenin metbuiyetine ve hâkimiyetine işaret eder.
Şualar, 506-507
Âhirzamanda Hazret-i İsa (a.s.) nüzulüne ve Deccalı öldürmesine ait ehâdis-i
sahihanın mana-yı hakikîleri anlaşılmadığından, bir kısım zahir ulemalar, o rivayet
ve hadislerin zahirine bakıp şüpheye düşmüşler veya sıhhatini inkâr edip, veya hurafevâri
bir mana verip, âdeta muhal bir sureti bekler bir tarzda avâm-ı Müslimîne zarar
verirler. Mülhidler ise, bu gibi zahirce akıldan çok uzak hadisleri serrişte ederek
hakaik-i İslamiyeye tezyifkârâne bakıp taarruz ediyorlar. Risale-i Nur, bu gibi
ehâdis-i müteşâbihenin hakiki tevillerini Kur'an feyziyle göstermiş. Şimdilik nümune
olarak birtek misal beyan ederiz. Şöyle ki:
"Hazret-i İsa (a.s.) Deccalla mücadelesi zamanında, Hazret-i İsa onu öldüreceği
vakitte, on arşın yukarıya atlayıp sonra kılıcı onun dizine yetiştirebilir derecesinde,
vücutça o derece Deccalın heykeli Hazret-i İsa'dan büyüktür" diye meâlinde rivayet
var. Demek Deccal, Hazret-i İsa Aleyhisselamdan on, belki yirmi misli yüksek kametli
olmak lazım gelir.
Bu rivayetin zahirî ifadesi sırr-ı teklife ve sırr-ı imtihana münafi olduğu gibi,
nev-i beşerde câri olan âdetullaha muvafık düşmüyor.
Halbuki bu rivayeti, bu hadisi,-hâşâ-muhal ve hurafe zanneden zındıkları iskât
ve o zahiri, ayn-ı hakikat itikad eden ve o hadisin bir kısım hakikatlerini gözleri
gördükleri halde, daha intizar eden zahirî hocaları dahi ikaz etmek için, o hadisin,
bu zamanda da aynı hakikat ve tam muvafık ve mahz-ı hak müteaddit manalarından bir
manası çıkmıştır. Şöyle ki:
İsevîlik dini ve o dinden gelen âdât-ı müstemirresini muhafaza hesabına çalışan
bir hükümetle, resmî ilânıyla, zulmetli pis menfaati için dinsizliğe ve bolşevizme
yardım edip terviç eden diğer bir hükümet ki, yine hasis, pis, menfaati için İslamlarda
ve Asya'da dinsizliğin intişarına taraftar olan fitnekâr ve cebbar hükümetlerle
muharebe eden evvelki hükümetin şahs-ı manevisi temessül etse ve dinsizlik cereyanının
bütün taraftarları da bir şahs-ı manevisi tecessüm eylese, üç cihetle bu müteaddit
manaları bulunan hadisin bu zaman aynen bir manasını gösteriyor. Eğer o galip hükümet
netice-i harbi kazansa, bu işârî mana dahi bir mana-yı sarih derecesine çıkar. Eğer
tam kazanmasa da, yine muvafık bir mana-yı işârîdir.
Birinci cihet: Din-i İsevînin hakikîsini esas tutan İsevî ruhanilerin cemaati
ve onlara karşı dinsizliği tervice başlayan cemaat tecessüm etseler, bir minare
yüksekliğinde bir insanın yanında, bir çocuk kadar da olamaz.
İkinci cihet: Resmî ilânıyla, "Allah'a istinad edip dinsizliği kaldıracağım,
İslamiyeti ve İslamları himaye edeceğim" diyen bir hükümet yüz milyon küsur iken,
dört yüz milyona yakın nüfusa hükmeden bir diğer devlete ve dört yüz milyon nüfusa
yakın ve onun müttefiki olan Çin'e ve Amerika'ya ve onlar ise zahîr ve müttefik
oldukları olan bolşeviklere galibâne, öldürücü darbe vuran o hükümetteki muharip
cemaatin şahs-ı manevisiyle, mücadele ettiği dinsizlerin ve taraftarların şahs-ı
manevileri tecessüm etse, yine minare boyunda bir insana nispeten küçük bir insanın
nispeti gibi olur.
Bir rivayette, "Deccal dünyayı zapteder" manası, "ekseriyet-i mutlaka ona taraftar
olur" demektir. Şimdi de öyle oldu.
Üçüncü cihet: Eğer, küre-i arzın dört kıt'aları içinde en küçüğü olan Avrupa'nın
ve bu kıt'anın da dörtte biri olmayan bir hükümetin memleketi, ekser Asya, Afrika,
Amerika, Avustralya'ya karşı galibâne harp edecek, Hazret-i İsa'nın vekâletini dâvâ
eden bir devletle beraber dine istinat edip çok müstebidâne olan dinsizlik cereyanlarına
karşı semavi paraşütlerle muharebe ve mücadele eden o hükümetle, ötekilerin şahs-ı
manevileri insan suretine girse, ceridelerin eskiden beri yaptıkları gibi, devletlerin
kuvvetlerini ve hükümetlerin derecelerini göstermek nev'inden o manevi şahıslar
dahi rû-yi zemin ceridesinde, bu asır sayfasında birer insan suretinde tersim ve
tasvirleri gibi temessül etseler, aynen ve tam tamına hadis-i şerifin mucizâne ihbar-ı
gaybi nev'inden beyan ettiği hadise-i ahirzamanın müteaddit manalarından bir manası
çıkıyor.
Hatta, şahs-ı İsâ'nın (a.s.) semâvattan nüzulü işaretiyle bir mana-yı işârîsi
olarak Hazret-i İsâ'yı (a.s.) temsil ederek ve namına hareket eden bir taife dahi,
şimdiye kadar işitilmemiş ve görülmemiş bir tarzda tayyarelerle, paraşütlerle semadan
bir bela-yı semavi gibi nüzûl ettiriyor, düşmanların arkasına indiriyor. Hazret-i
İsâ'nın nüzulünün maddeten bir misalini gösteriyor.
Evet, hadis-i şerifin ifadesiyle Hazret-i İsa'nın semavi nüzûlü kat'î olmakla
beraber; mana-yı işârîsiyle başka hakikatleri ifade ettiği gibi, bu hakikate de
mucizâne işaret ediyor.
Küçük Hüsrev olan Feyzi ve Emin'in suali ve ilhahlarıyla bazı biçarelerin imanlarını
şübehattan muhafaza niyetiyle bu meseleye dair yalnız bir, iki, üç satır yazmak
niyet edip başlarken, ihtiyarım haricinde olarak uzun yazdırıldı. Hikmetini de anlamadık,
belki bir hikmeti var diye öylece bıraktık, kusura bakmayınız. Bu fıkrada tashihe
ve dikkate vakit bulamadık, müşevveş kaldı.
Kastamonu Lahikası, 53
Aziz, sıddık kardeşlerim,
Meyve'nin Dördüncü Meselesindeki bir hakikatin izahını eski Said in afaka bakmak
damarıyla ve bana hizmet eden katibin Ramazan başlarında bayram alametini şarkta
bir hadisenin tesiriyle heyecanla demesi ve bu Ramazan-ı Şerifteki kıymettar vakitleri
radyonun malayaniyatıyla zayi etmemesi için manen kalbime kaç defa ihtar edildi
ki, o geniş ve karışık fırtınalı hakikatin kısaca zararlarını beyan eyle. Ben de
gayet muhtasar bazı işaretler nev inde, Risale-i Nur şakirtlerinin meraklarını tadil
etmek niyetiyle beyan ediyorum. Fakat hem mesele çok geniş, vaktim de dar, halim
de perişan olmasından, anlamasında zahmet çekeceksiniz, zekavetinize güveniyorum.
Meyvenin Dördüncü Meselesinde denilmiş ki: "Dünya siyasetine karışmadığımın sebebi:
O geniş ve büyük dairede vazife az ve küçük olmakla beraber, cazibedarlık cihetiyle
meraklıları kendiyle meşgul eder, hakiki ve büyük vazifelerini onlara unutturur
veya noksan bıraktırır. Hem her halde bir tarafgirlik meylini verir, zalimlerin
zulümlerini hoş görür, şerik olur" mealinde orada denilmiştir.
Şimdi ben de derim ki: Merak yüzünden ve afaki hadisatın verdiği sarhoşane gafletten
zevk alan biçareler! Eğer "İnsanın fıtratındaki merak, insaniyet damarıyla sizin,
farz ve lazım vazifeniz zararına o hadise, o geniş boğuşmalara sevk ediyor. Bu da
bir ihtiyac-ı manevidir, fıtridir" derseniz, ben de derim:
Kat'iyen biliniz ki, insanın, çok mu'cizâtlı hilkatine merak etmeyip, dikkat
etmeyerek iki başlı veya üç ayaklı bir insan görse kemal-i merakla temaşasına daldığı
gibi; aynen bu asırda, nev-i beşerin muvakkat ve fani, tahripçi geniş hadiseleri
ve zemin yüzünde yüz bin millet ve insan nev i gibi çok hadisat-ı acibeye mazhar
o milletlerden, her baharda yalnız birtek arı milletine ve üzüm taifesine baksan,
bu nev-i beşerdeki hadisatın yüz defa daha mucib-i merak ve ruhani, manevi zevklere
medar hadiseler var. Bu hakiki zevklere ehemmiyet vermeyip beşerin zararlı, şerli,
arızi hadiselerine bu kadar merak ve zevkle bağlanmak; dünyada ebedi kalmak ve o
hadiseler daimi olmak ve herkese o hadiseden bir menfaat veya zarar gelmek ve o
hadiseye sebebiyet verenlerin hakiki fail ve mucid olmak şartıyla olabilir. Halbuki,
havanın fırtınaları gibi geçici hallerdir. Sebebiyet verenlerin tesirleri pek cüz
i… Ondaki zarar ve menfaati, o vaziyet şarktan, Bahr-i Muhitten sana göndermez.
Senden sana daha yakın ve senin kalbin Onun tasarrufunda ve senin cismin Onun tedbir
ve icadında olan bir Zat-ı Akdesin rububiyetini ve hikmetini nazara almayıp, ta
dünyanın nihayetinden zarar ve menfaati beklemek ne derece divanelik olduğu tarif
edilmez.
Hem iman ve hakikat noktasında, bu çeşit merakların büyük zararları var. Çünkü
gaflet verecek ve dünyaya boğduracak ve hakiki vazife-i insaniyeti ve ahireti unutturacak
olan en geniş daire ise siyaset dairesidir. Hususan böyle umumi ve mücadele suretindeki
hadiseler, kalbi de boğuyor. Güneş gibi bir iman lazım ki, herşeyde, her vaziyette,
herbir harekette kader-i İlahi ve kudret-i Rabbaniyenin izini, eserini görsün, ta
o zulm-ü zulmette kalb boğulmasın, iman sönmesin; akıl, tabiat ve tesadüfe saplanmasın.
Hatta ehl-i hakikat, hakikat ve marifetullahı bulmak için, kesret dairelerini unutmaya
çalışıyorlar-ta kalb dağılmasın ve lüzumlu ve kıymetli şeye sarf etmek lazım gelen
merakı, zevki, şevki, lüzumsuz fani şeylerde telef olmasın. Hatta bu ehemmiyetli
sırdandır ki, din düsturlarının bir hadimi olmak cihetinde güneş gibi imanlar taşıyan
bir kısım Sahabeler ve onlara benzeyen mücahidinden, Selef-i Salihinden başka, siyasetçi,
ekserce tam müttaki dindar olamaz. Tam ve hakiki dindar, müttaki olanlar, siyasetçi
olmazlar. Yani, maksad-ı asli siyasetini yapanlarda din, ikinci derecede kalır,
tebei hükmüne geçer. Hakiki dindar ise, "Bütün kainatın en büyük gayesi ubudiyet-i
insaniyedir" diye, siyasete, aşk-ı merak ile değil, ikinci üçüncü mertebede onu
dine ve hakikate alet etmeye-eğer mümkünse-çalışabilir. Yoksa, baki elmasları kırılacak
adi şişelere alet yapar.
Elhasıl: Nasıl ki sarhoşluk, hakiki vazifelerden gelen elemleri ve ihtiyaçları
sarhoşlukla muvakkaten unutturduğu cihetle menhus ve kısa bir zevk verir; öyle de,
böyle fani boğuşmaları ve hadiseleri merakla takip etmek bir nevi sarhoşluktur ki,
hakiki vazifelerden gelen ihtiyacat ve yapmamaktan gelen teellümatı muvakkaten unutturduğu
için menhus bir zevk verir. Veya tehlikeli bir ye se düşüp
ayetindeki emr-i İlahiye
muhalefet eder, tokada müstehak olur. Veya
olan şiddetli tehdid-i İlahi tokadına
mazhar olur, zalimlerin zulümlerine hasbi olarak manen iştirak eder, bil istihkak
cezasını da dünyada, ahirette çeker.
Yalnız ehemmiyetli bir endişe ve bir teselli kalbime geliyor ki: Bu geniş boğuşmaların
neticesinde, eski Harb-i Umumiden çıkan zarardan daha büyük bir zarar, medeniyetin
istinadı, menbaı olan Avrupa da, deccalane bir vahşet doğurmasıdır. Bu endişeyi
teselliye medar, alem-i İslamın tam intibahiyle ve yeni dünyanın, Hıristiyanlığın
hakiki dinini düstur-u hareket ittihaz etmesiyle ve alem-i İslamla ittifak etmesi
ve İncil, Kur'ân a ittihad edip tabi olması, o dehşetli gelecek iki cereyana karşı
semavi bir muavenetle dayanıp inşaallah galebe eder.
Emirdağ Lahikası, 53-54
Evet, sevgili Üstadımız, biz kendimize bakıyoruz, Risale-i Nur a muhatap olamıyoruz.
Buna rağmen, ihtiyaç şiddetlendikçe, Halık-ı Rahimin merhametli tecellilerini müşahede
ediyoruz.
Kalb-i Üstad, parlak bir ayna, bir mazhar, bir ma kes; lisan-ı Üstad; ali bir
mübelliğ, bir muallim, bir mürşid; hal-i Üstad, tecessüm etmiş en güzel bir örnek,
bir nümune, bir misal oluyor. Tavaif-i beşerin ihtiyaçları yazılıyor, gösteriliyor.
İşte, yedi seneden beri ateş püsküren zalim beşerin hali, bugün daha çok ıztıraplı
bir hale girmiş bulunuyor. Her bir ziidrak, acaba yarın ne olacak düşüncesiyle kulaklarını
radyoların ağızlarına koymuşlar, mütehayyir duruyorlar. Şarkta Japonların mağlup
olmasıyla, dünyanın salah-ı selamete ve emn ü emana kavuşması beklenirken, deccalane
bir hareket şimalde kendini gösterdiği görülüyor. Şu vaziyet herkesi heyecana, endişeye
sevk ediyor. İstikbalin zulmetlerine gittiği zannıyla, merakla radyoları takibe
koşturuyor. Lillahilhamd, Risale-i Nur, ali beyanatıyla ruhlarımızı teskin ediyor,
hakiki dersleriyle kalblerimizi tatmin ediyor.
İşte, bu günde meydana çıkan bu dehşetli cereyanı, ancak ve ancak Hıristiyanlık
aleminin Müslümanlıkla ittihadı, yani İncil, Kur'ân ile ittihad ederek ve Kur'ân
a tabi olması neticesi elde edilecek semavi bir kuvvetle mağlup edileceği iş ar
buyuruluyor ki, Hazret-i İsa Aleyhisselamın da vüruduna intizar etmek zamanının
geldiğini mana-yı işari ile ihtar ediyor.
Mesmuata göre, bugünkü Amerika, aktar-ı aleme tetkikat için gönderdiği dört heyetten
birisini, bugünkü beşeriyetin saadetini temin edecek salim bir din taharrisine memur
etmiştir. Bu ise, müceddidliğini mahkeme lisanıyla her tarafa ilan eden Risale-i
Nur, bu muztarip, perişan beşeriyetin en büyük bir saadeti olacağına imanımız pek
kuvvetlidir.
Sevgili Üstadımız başımızda ve en ali hakikatleri taşıyan ve Kur'ân ın en yüksek
ve mübarek tefsiri bulunan Risale-i Nur elimizde oldukça, sevinçlerimiz had ve hududa
alınmaz.
İşte bu hakikatlerin herbir cüz ü saha-i faaliyete çıksa, her tarafta merakla,
zevkle kendini okutturuyor. Buna bariz deliller pek çok var. Hususuyla, inkar-ı
haşir mefkuresini mağlup eden Onuncu Söz matbu nüshaları ve bilhassa gizli tab edildiği
halde kendini serbest okutan ve takviye-i imanda pek yüksek harikaları taşıyan Ayetü'l-Kübra
risaleleri; ve inkar-ı uluhiyet mefkuresini zir ü zeber eden Külliyat-ı Nur, Hüccetü'l-Baliğa
ve Meyve gibi eczaları meydanda…
İnşaallah, Kur'ân ın etrafına çevrilmek istenilen imansızlığın emansız surunu,
Risale-i Nur temelinden kaldıracak, imansızlığın emansız ateşini söndürüp, ab-ı
hayat bahşeden şarab-ı kevserini, bütün dünyaya emanlı iman vermekle içirecektir.
Çok kusurlu talebeniz Hüsrev
Emirdağ Lahikası, 60
Bir derece mahremdir
Geçen kışta bana karşı suikastlerin, inayet-i İlahiye ile ve duanızın yardımıyla
gelen sabır ve tahammülüm neticesinde akim kalan planı pek geniş bir tarzda olduğuna
delil ise, bu yakında reisicumhur Afyon da demiş: "Bu vilayette din cihetinde bir
karışıklık çıkacağını zannederdik."
Demek, gizli komite beni sıkıştırmakla bir hadise çıkarmak istiyordular. Bir
ecnebi müdahelesi hesabına ve Müslümanlar ve vatan zararına, bütün bütün kanunsuz
ve keyfi bir tarzda, damarıma şiddetle dokunan ihanetler ve sıkıntılarla tazipleri,
onlara dünyada tam zarar, ahirette Cehennem ve sakar; ve bize, dünyada mükemmel
sevap ve zafer, ve ahirette, inşaallah Cennet ve ab-ı kevseri kazandırır. Demek
bu gizli planı Heyet-i Vekile ve Reis hissetmiştiler ki, buralarda umum me murlar,
hatta vali ve kaymakam, zabıta benimle görüşmekten kaçıyor ve ürküyordular. Ben
de hayret ederdim. Fakat, elimizde yalnız Nur bulunduğunu ve siyaset topuzu bulunmadığını,
zerre kadar aklı bulunanlar anladılar.
Gariptir ki, en ziyade lehime çalışması lazım olan bazı vazifedarlar, aleyhimde
istimal ve istihdam edildi. Nurcular, çok ihtiyat ve dikkat ve temkinde bulunmaları
lazımdır. Çünkü, manevi fırtınalar var; bazı dessas münafıklar her tarafa sokulur.
İstibdad-ı mutlaka dinsizcesine taraftarken, hürriyet fırkasına girer, ta onları
bozsun ve esrarlarını bilsin, ifşa etsin.
Hem Salahaddin in, Asa-yı Musa yı Amerikalıya vermesi münasebetiyle deriz:
Misyonerler ve Hıristiyan ruhanileri, hem Nurcular, çok dikkat etmeleri elzemdir.
Çünkü, herhalde şimal cereyanı, İslam ve İsevi dininin hücumuna karşı kendini müdafaa
etmek fikriyle, İslam ve misyonerlerin ittifaklarını bozmaya çalışacak. Tabaka-i
avama müsaadekar ve vücub-u zekat ve hurmet-i riba ile, burjuvaları avamın yardımına
davet etmesi ve zulümden çekmesi cihetinde Müslümanları aldatıp, onlara bir imtiyaz
verip, bir kısmını kendi tarafına çekebilir.
Her neyse, bu defa sizin hatırınız için kaidemi bozdum, dünyaya baktım.
Emirdağ Lahikası, 139
İşte bu sır içindir ki, Yeni Said in hususi üstadı olan İmam-ı Rabbani, Gavs-ı
Azam ve İmam-ı Gazali, Zeynelabidin (r.a.) hususan Cevşenü l-Kebir münacatını bu
iki imamdan ders almışım. Ve Hazret-i Hüseyin ve İmam-ı Ali Kerremallahü Veche den
aldığım ders, otuz seneden beri, hususan Cevşenü'l-Kebir'le daima onlara manevi
irtibatımda, geçmiş hakikati ve şimdiki Risale-i Nur dan bize gelen meşrebi almışım.
Zalimlerin gaddarlıklarını değil deşmek, bakmak, belki düşünmek de meşrebimize gelmiyor.
Çünkü onlar mücazatını ve mazlumlar mükafatını, aklımızın fevkinde görmüşler. O
meselelerle meşgul olmak, şimdiki bu hazır musibet-i diniyeye karşı mükellef olduğumuz
vazife-i Kur'âniyeye zarar verir.
Ulema-i ilm-i kelamın ve usulü d-din allamelerinin ve Ehl-i Sünnet ve'l-Cemaatin
dahi muhakkiklerinin İslami akidelere dair çok tetkik ve muhakematla ve ayat ve
hadisleri müvazene ile kabul ettikleri usulü d-din düsturları, şimdiki Risale-i
Nur'un meşrebini muhafazaya emrediyor, kuvvet veriyor. Hatta, hiçbir yerde, hatta
ehl-i bid a kısmı da bu meşrebimize ilişemiyorlar. Hakikat-i ihlas tam muhafaza
edildiği için, her nevi ehl-i İslam içine giriyor. Şialıkta mutaassıp ve Vehhabilikte
de müfrit, filozofların en maddisi ve mütefennini ve mutaassıp hocaların en enaniyetlisi,
beraber Nur dairesine girmeye başlamışlar ve kısmen şimdi de kardeşçe bulunuyorlar.
Hatta bazı misyonerler de, din-i İsa nın (a.s.) hakiki ruhanisi de o daireye gireceklerine
emareler var. Birbirine hücum değil, belki bir tesanüt, bir musalaha lüzumunu hissedip
medar-ı münakaşa meseleleri ortaya atmıyorlar. Demek İmam-ı Ali nin (r.a.) otuz
kırk işaretiyle sarahat derecesinde haber verdiği Risale-i Nur, bu zamanın müthiş
yaralarına tam bir ilaçtır. Onun için, o daire bize kafi gelmiş, harice çıkmıyoruz.
İmam-ı Ali Kerremallahü Veche nin şahsına ve hayatına ve adalet-i hakiki üzerine
giden siyasetine ilişmek, darbe vurmak başkadır. Şahsiyet-i zahirisinden ve hayat-ı
dünyeviyesinden ve siyaset-i içtimaiyesinden binler derece daha yüksek olan şahsiyet-i
manevisine ve kemalat-ı ilmiyesine ve makamat-ı velayetine ve varisliğine darbe
gelmez ve gelmemiş ve gelemiyor. Kimin haddi var? Onun için, iki ciheti birleştirmek
tevehhümüyle karşısında muarazaya çalışanların taarruzu pek dehşetli görünüyor.
Ehl-i iman ortasında nasıl böyle vukuat olabilir diye hayret veriyor. Halbuki Yezid
ve Velid gibi habis herifler müstesna, ötekilerin kısm-ı azamı, İmam-ı Ali nin (r.a.)
harika kemalatına ve kerametlerine ve verasetine ilişmek değil, belki yalnız hayat-ı
içtimaiye-i insaniyeye ait idaresine darbe vurmaya çalışmışlar, hata etmişler.
Harici ve büyük bir düşmanın hücumu zamanında, dahili küçük düşmanlıkları bırakmak
elzemdir. Yoksa, hücum eden büyük düşmana yardım hükmüne geçer. Bunun için, daire-i
İslamiyede eskiden beri tarafgirane birbirine mukabil, muarız vaziyetini alan ehl-i
İslam o dahili düşmanlıkları muvakkaten unutmak maslahat-ı İslamiye muktezasıdır.
Emirdağ Lahikası, 184
Evet, ben kendi hesabıma aldığım dersime binaen, ey İslâm cemaati, müjde veriyorum
ki: Şimdiki âlem-i İslâmın saadet-i dünyeviyesi, bâhusus Osmanlıların saadeti ve
bilhassa İslâmın terakkisi ve onların uyanması ve intibahı ile olan Arabın saadetinin
fecr-i sâdıkının emareleri inkişafa başlıyor. Ve saadet güneşinin de çıkması yakınlaşmış.
Ben dünyaya işittirecek bir derecede kanaat-i kat'iyemle derim: İstikbal yalnız
ve yalnız İslâmiyetin olacak ve hâkim, hakaik-i Kur'âniye ve imaniye olacak. Öyleyse,
şimdiki kader-i İlâhî ve kısmetimize razı olmalıyız ki, bize parlak istikbal, ecnebîlere
müşevveş bir mâzi düşmüş."
"Eğer biz ahlâk-ı İslâmiyenin ve hakaik-i imaniyenin kemalâtını ef'âlimizle izhar
etsek, sair dinlerin tâbileri elbette cemaatlerle İslâmiyete girecekler. Belki,
küre-i arzın bazı kıt'aları ve devletleri de İslâmiyete dehalet edecekler."
"Ey bu Câmiü'l-Emevîdeki kardeşlerim gibi âlem-i İslâmın câmi-i kebirinde olan
kardeşlerim! Siz de ibret alınız. Bu kırk beş senedeki hâdisattan ibret alınız.
Tam aklınızı başınıza alınız. Ey mütefekkir ve akıl sahibi ve kendini münevver telâkki
edenler! Hâsıl-ı kelâm, biz Kur'ân şakirtleri olan Müslümanlar, bürhana tâbi oluyoruz,
akıl ve fikir ve kalbimizle hakaik-ı imaniyeye giriyoruz. Başka dinlerin tâbileri
gibi ruhbanı taklit için bürhanı bırakmıyoruz. Onun için akıl ve ilim ve fen hükmettiği
istikbalde, elbette bürhan-ı aklîye istinad eden ve bütün hükümlerini akla tesbit
ettiren Kur'ân hükmedecek."
"Evet, şimdi olmasa da otuz kırk sene sonra fen ve hakikî mârifet ve medeniyetin
mehasini o üç kuvveti tam techiz edip, cihazatını verip o dokuz mânileri mağlûp
edip dağıtmak için taharrî-i hakikat meyelânını ve insaf ve muhabbet-i insaniyeyi
o dokuz düşman taifesinin cephesine göndermiş. İnşaallah yarım asır sonra onları
darma dağın edecek."
"İşte Amerika ve Avrupa tarlaları böyle dâhi muhakkikleri (Mister Carlyle ve
Bismarck gibi) mahsûlât vermesine istinaden, ben de bütün kanaatimle derim: Avrupa
ve Amerika İslâmiyetle hâmiledir. Günün birinde bir İslâmî devlet doğuracak."
"Hem de İslâmiyet güneşinin tutulmasına (inkisafına) ve beşeri tenvir etmesine
mümânaat eden perdeler açılmaya başlamışlar. O mümânaat edenler çekilmeye başlıyorlar.
Kırk beş sene evvel o fecrin emaresi göründü. '71'de fecr-i sadıkı başladı veya
başlayacak."
"Ey Câmi-i Emevîde kardeşlerim! Ve yarım asır sonraki âlem-i İslâm camiindeki
ihvanlarım! Baştan buraya kadar olan mukaddemeler netice vermiyor mu ki: İstikbalin
kıt'alarında hakikî ve mânevî hâkim ve beşeri, dünyevî ve uhrevî saadete sevk edecek
yalnız İslâmiyettir ve İslâmiyete inkılâp etmiş ve tahrifattan ve hurafattan sıyrılacak
İsevîlerin hakikî dinidir ki, Kur'ân'a tâbi olur, ittifak eder."
Demokratlara büyük bir hakikatı ihtar
Şimdi Kur'ân, İslâmiyet ve bu vatan zararına üç cereyan var:
Birincisi: Komünist, dinsizlik cereyanı. Bu cereyan, yüzde otuz, kırk adama zarar
verebilir.
İkincisi: Eskiden beri müstemlekâtların Türklerle alâkalarını kesmek için, Türkiye
dâiresinde dinsizliği neşretmek için, ifsad komitesi namında bir komite. Bu da yüzde
on, yirmi adamı bozabilir.
Üçüncüsü: Garplılaşmak ve Hıristiyanlara benzemek ve bir nevi Purutluk mezhebini
İslâmlar içinde yerleştirmeye çalışan ve dinde hissesi olmayan bir kısım siyasîler
heyetidir. Bu cereyan yüzde, belki binde birisini Kur'ân ve İslâmiyet aleyhine çevirebilir.
Biz Kur'ân hizmetkârları ve Nurcular, evvelki iki cereyana karşı daima Kur'ân
hakikatlerini muhafazaya çalışmışız. Mümkün olduğu kadar dünyaya ve siyasete bakmamaya
mesleğimiz bizi mecbur ediyormuş. Şimdi mecburiyetle bakmaya lüzum oldu. Gördük
ki, Demokratlar, evvelki iki müthiş cereyana karşı bize (Nurculara) yardımcı hükmünde
olabilirler. Hem onların dindar kısmı daima o iki dehşetli cereyana mesleklerince
muarızdırlar. Yalnız dinde hissesi az olan bir kısım garplılaşmak ve garplılara
tam benzemek mesleğini takip edenler ise, üçüncü cereyana bir yardım ediyorlar.
Madem o cereyanın yüzde ancak birisini, belki binden birisini Purutlar ve Hıristiyan
gibi yapmaya çevirebilirler. Çünkü, İngiliz iki yüz sene zarfında tahakküm ettiği
iki yüz milyon İslâmdan iki yüz adamı Purutluğa çevirememiş ve çeviremez.
Hem hiçbir tarihte bir İslâm, Hıristiyan olduğunu ve kanaatle başka bir dini
İslâmiyete tercih etmiş olduğu işitilmediğinden, iktidar partisinde bulunan az bir
kısım, dinin zararına siyaset namıyla üçüncü cereyana yardım etse de, madem o Demokrat
Partisi, meslek itibarıyla öteki iki cereyan-ı azîmenin durmasında ve def etmesinde
mecburî vazifeleri olmasından, bu vatana ve İslâmiyete büyük bir faydası dokunabilir.
Bu cihetten biz, Demokratları iktidar yerinde muhafaza etmeye Kur'ân menfaatine
kendimizi mecbur biliyoruz. Onlardan hayır beklemek değil, belki dehşetli, baştaki
iki cereyana siyasetlerince muarız oldukları için, onların az bir kısmı dine verdikleri
zararı, vücudun parçalanmasına bedel, yalnız bir parmağı kesmek gibi pek cüz'î bir
zararla pek küllî bir zarardan kurtulmamıza sebep oluyorlar bildiğimizden, o iktidar
partisinin lehinde ehl-i dini yardıma davet ediyoruz. Ve dinde lâübali kısmını dahi
cidden îkaz edip "Aman, çabuk hakikat-i İslâmiyeye yapışınız!" ihtar ediyoruz ki,
vatan ve millet ve onların hayatı ve saadeti, hakaik-i Kur'âniyeye dayanmak ve bütün
âlem-i İslâmı arkasında ihtiyat kuvveti yapmak ve uhuvvet-i İslâmiye ile 400 milyon
kardeşi bulmak ve Amerika gibi din lehinde ciddî çalışan muazzam bir devleti kendine
hakikî dost yapmak, iman ve İslâmiyetle olabilir. Biz bütün Nurcular ve Kur'ân hizmetkârları
onlara hem haber veriyoruz, hem İslâmiyete hizmete muvaffakiyetlerine dua ediyoruz.
Hem de rica ediyoruz ki, bu memleketin bir ehemmiyetli mahsulü ve vatanda ve şimdi
âlem-i İslâmda pek büyük faydası ve hizmeti bulunan Risale-i Nur'u müsaderelerden
kurtarıp neşrine hizmet etsinler. Bu vatandaki dindarları kendine taraftar etsinler.
Ve selâmeti bulsunlar.
Emirdağ Lahikası, 423-424
Reis-i Cumhur'a ve Başvekil'e,
Kabir kapısında ve seksen küsur yaşında, birkaç hastalıkla hasta bulunan ve ölüme
kendini yakın gören bir biçare garip ihtiyar der ki:
Size iki hakikati beyan ediyorum:
Evvelâ: Sizlerin Pakistan ve Irak'la gayet muvaffakiyetkârâne ittifakını, bu
millete kemâl-i samimiyetle, sürûr ve ferah ile kazanmanızı bütün ruh-u canımızla
tebrik ediyoruz. Bu ittifakınızı, inşaallah 400 milyon İslâmın sulh-u umumiyesine
ve selâmet-i âmmenin teminine kat'î bir mukaddeme olarak ruhumda hissettim. Ve namaz
tesbihatındaki kuvvetli bir ihtar ile bunu size yazmaya mecbur kaldım.
Otuz kırk seneden beri dünyayı ve siyaseti terk ettiğim halde, şiddetli bir alâka
ile bu ihtar-ı kalbînin sebebi: Elli seneden beri imanı kurtarmak için gayet kısa
bir yolu bulan ve Kur'ân'ın bu zamanda bir mucize-i mâneviyesi olan Risale-i Nur'un
Arabistan ve Pakistan'da her yerden daha ziyade tesiratı olduğu ve makbul olması,
hattâ aldığımız habere göre, mahkemece tesbit edilen miktarın üç misli Risale-i
Nur'un talebelerinin o havalide bulunmalarıdır. Bu sır için âhir hayatımda kabir
kapısında bu netice-i azîmeyi görmek ve beyan etmeye ruhen mecbur oldum.
Saniyen: Irkçılık fikri, Emevîler zamanında büyük bir tehlike verdiği ve hürriyetin
başında "kulüpler" suretinde büyük zararı görülmesi ve Birinci Harb-i Umumîde yine
ırkçılığın istimaliyle mübarek kardeş Arapların mücahid Türklere karşı zararı görüldüğü
gibi, şimdi de uhuvvet-i İslâmiyeye karşı istimal edilebilir ve istirahat-i umumiye
düşmanları gizli dinsizler, yine o ırkçılıkla büyük zarar vermeye çalıştıklarına
emareler görünüyor. Halbuki, menfî hareketle başkasının zararıyla beslenmek ırkçılığın
seciye-i fıtrîsi olduğu halde, evvelâ başta Türk milleti dünyanın her tarafında
Müslüman olduğundan onların ırkçılıkları İslâmiyetle mezc olmuş, kabil-i tefrik
değil. Türk, Müslüman demektir. Hattâ Müslüman olmayan kısmı, Türklükten de çıkmışlar.
Türk gibi Araplarda da Araplık ve Arap milliyeti İslâmiyetle mezcolmuş ve olmak
lâzımdır. Hakikî milliyetleri İslâmiyettir. O kâfidir. Irkçılık, bütün bütün bir
tehlike-i azîmdir.
Sizin bu defaki Irak ve Pakistan'la pek kıymettar ittifakınız, inşaallah bu tehlikeli
ırkçılığın zararını def edecek ve dört beş milyon ırkçıların yerine, 400 milyon
kardeş Müslümanları ve 800 milyon sulh ve müsalemet-i umumiyeye şiddetle muhtaç
Hıristiyan ve sâir dinler sahiplerinin dostluklarını bu vatan milletine kazandırmaya
tam bir vesile olacağına ruhuma kanaat geldiğinden, size beyan ediyorum.
Salisen: Altmış beş sene evvel bir vali bana bir gazete okudu. Bir dinsiz müstemlekât
nâzırı Kur'ân'ı elinde tutup konferans vermiş. Demiş ki: "Bu İslâmların elinde kaldıkça,
biz onlara hakikî hâkim olamayız, tahakkümümüz altında tutamayız. Ya Kur'ân'ı sukut
ettirmeliyiz veyahut Müslümanları ondan soğutmalıyız."
İşte bu iki fikirle, dehşetli ifsat komitesi bu biçare fedakâr, mâsum, hamiyetkâr
millete zarar vermeye çalışmışlar. Ben de, altmış beş sene evvel bu cereyana karşı,
Kur'ân-ı Hakîm'den istimdat eyledim. Hakikate karşı kısa bir yol ve bir de pek büyük
bir "Dârülfünun-u İslâmiye" tasavvuru ile, altmış beş senedir, âhiretimizi kurtarmak
ve onun bir faydası olarak hayat-ı dünyeviyemizi de istibdad-ı mutlaktan ve dalâletin
helâketinden kurtarmaya ve akvam-ı İslâmiyenin mâbeynindeki uhuvvetini inkişaf ettirmeye
iki vesileyi bulduk.
Birinci vesilesi: Risale-i Nur'dur ki, uhuvvet-i imaniyenin inkişafına kuvvet-i
iman ile hizmet ettiğine kat'î delil, emsalsiz bir mazlumiyet ve âcizlik hâletinde
telif edilmesi ve şimdi âlem-i İslâmın ekseri yerlerinde ve Avrupa ve Amerika'ya
da tesirini göstermesi ve ihtilâlcilere ve dinsiz felsefeye ve otuz seneden beri
dehşetli bir surette maddiyun ve tabiiyun gibi dinsizlik fikrine karşı galebe çalması
ve hiçbir mahkeme ve ehl-i vukuf dahi onları cerh edememesidir. İnşaallah bir zaman
da, sizin gibi uhuvvet-i İslâmiyenin anahtarını bulan zatlar, bu mucize-i Kur'âniyenin
cilvesini âlem-i İslâma işittireceksiniz.
İkinci vesilesi: Altmış beş sene evvel Câmiü'l-Ezhere gitmek istiyordum. Âlem-i
İslâmın medresesidir diye, ben de o mübarek medresede bir ders almaya niyet ettim.
Fakat kısmet olmadı. Cenab-ı Hak rahmetiyle bir fikir ruhuma verdi ki:
Câmiü'l-Ezher Afrika'da bir medrese-i umumiye olduğu gibi, Asya Afrika'dan ne
kadar büyük ise, daha büyük bir darülfünun, bir İslâm üniversitesi Asya'da lâzımdır.
Tâ ki İslâm kavimlerini, meselâ: Arabistan, Hindistan, İran, Kafkas, Türkistan,
Kürdistan'daki milletleri, menfi ırkçılık ifsat etmesin. Hakikî, müsbet ve kudsî
ve umumî milliyet-i hakikiye olan İslâmiyet milliyeti ile
Kur'ân'ın bir kanun-u
esasîsinin tam inkişafına mazhar olsun. Ve felsefe fünunu ile ulûm-u diniye birbiriyle
barışsın ve Avrupa medeniyeti, İslâmiyet hakaikiyle tam musalâha etsin. Ve Anadolu'daki
ehl-i mektep ve ehl-i medrese birbirine yardımcı olarak ittifak etsin diye, vilâyât-ı
şarkiyenin merkezinde hem Hindistan, hem Arabistan, hem İran, hem Kafkas, hem Türkistan'ın
ortasında, Medresetü'z-Zehra mânâsında, Câmiü'l-Ezher üslûbunda bir darülfünun,
hem mektep, hem medrese olarak bir üniversite için, tam elli beş senedir Risale-i
Nur'un hakaikine çalıştığım gibi ona da çalışmışım. En evvel bunun kıymetini (Allah
rahmet etsin) Sultan Reşad takdir edip yalnız binasını yapmak için 20 bin altın
lira verdiği gibi, sonra ben eski Harb-i Umumîdeki esaretimden döndüğüm vakit, Ankara'da
mevcut 200 meb'ustan 163 meb'usun imzası ile 150 bin lira, o zaman paranın kıymetli
vaktinde, aynı o üniversite için vermeyi kabul ve imza ettiler. Mustafa Kemal de
içinde idi. Demek, şimdiki para ile beş milyon liraya yakın bir tahsisat vermekle,
tâ o zamanda böyle kıymetdar bir üniversitenin tesisine herşeyden ziyade ehemmiyet
verdiler. Hattâ dinde çok lâkayt ve garplılaşmak ve an'anattan tecerrüd etmek taraftarı
bulunan bir kısım meb'uslar dahi onu imza ettiler.
Emirdağ Lahikası, 437-439
Binler nüktesinden bir nükte:
Sofiye meşrebinden kat-ı nazar, İslâmiyet vasıtayı red, delili kabul ve vesileyi
nefiy, imamı ispat eder. Başka din vasıtayı kabul eder.
Bu sırra binaendir ki, Hıristiyanda servet ve rütbece yüksek olanlar, ziyade
dindardır. İslâmiyette avam ise, servet ve rütbece yüksek olanlardan ziyade dine
merbuttur. Zira bir zîrütbe enaniyetli bir Hıristiyan, ne derece dinde mütesallip
ise, o derece mevkiini muhafaza ve enaniyeti okşar, kibrinde imtiyazından fedakârlık
etmez. Belki kazanır.
Bir müslim ne derece dine mütemessik ise, o derece kibrinden, gururundan, hattâ
izzet-i rütebîden fedakârlık etmek gerektir.
Öyleyse, kendini havas zanneden zâlimlere mazlûmîn ve avamın hücumuyla, Hıristiyanlık
havassın tahakkümüne yardım ettiğinden parçalanabilir. İslâmiyet ise, dünyevî havastan
ziyade avamın malı olduğundan esasat itibarıyla müteessir olmamak gerektir.
Sünuhat, 37
Pek çok desâtir-i külliye ve bir kısım desâtir-i ekserîyi tazammun eder. Ferde,
cemaate, nev'e, mesleğe şâmildir. Yalnız ekseri düsturların mâsadakından bir iki
misal zikredeceğiz.
Lâkayt Emevîlik, nihayet sünnet cemaate, salâbetli Alevîlik, nihayet Râfîzîliğe
dayandı. Hem zâlime karşı miskinliği esas tutan Hıristiyanlık, nihayat tecellüd;
cebbarlıkta ve zâlime karşı cihad, izzet-i nefsi esas tutan İslâmiyet-eyvah!-nihayet
miskinlikte karar kıldı.
Hem mebdei, taassup derecesinde azîmet olsa, nihayeti müsaheleye, ruhsata taraftarsa,
nihayeti salâbete müncer olur. Bir kısım Hanbelî, Hanefî gibi. Hattâ en garibi,
bir kısım mutaassıplar, mesleklerinin zıddına olarak, küffara karşı müsamaha dostluk
ve lâkayt Jönler husumet ve salâbet taraftarı çıktılar. Güya mebde-i Hürriyetteki
mevkilerini becayiş ettiler.
Sünuhat, 38
Bundan yedi sene evvel bir risaleme yazdığım zeyldir
Şu zamanın medenî engizisyonu müthiş bir vesileyle, bazı ezhanı telkih ile, bir
kısım nâmeşru evlâdını vücuda getirip, İslâmiyete karşı kinini ve hiss-i intikamını
icra eder. Diyanetsizliğe veya lâübaliliğe veya Hıristiyanlığa temayüle veya İslâmiyetten
şüpheyle soğutmaya bir kapı açmak ister.
İşte o desise şudur: "Ey Müslüman, bak nerede bir müslim varsa binnisbe fakir,
gafil, bedevîdir. Nerede Hıristiyan varsa, bir derece medenî, mütenebbih ehl-i servettir,
demek…" İlâ âhir.
Ben de derim ki:
Ey Müslüman! Biri maddî, biri mânevî, Avrupa rüçhanının iki sebebinin şu netice-i
müthişiyle, o neticenin tesir-i muharribanesine karşı, mevcudiyetimizin hâmisi olan
İslâmiyetten elini gevşetme, dört elle sarıl. Yoksa mahvolursun!
Evet, biz aşağıya iniyoruz, onlar yukarıya çıkıyor. Bunun iki sebebi vardır.
Biri maddî, biri mânevîdir.
Birinci Sebep: Umum Hıristiyanın kilisesi ve mâden-i hayatı olan Avrupa'nın vaziyet-i
fıtriyesidir. Zira dardır, güzeldir, demir madenidir, girintili çıkıntılıdır. Deniz
ve enharı bağırsaklarıdır, bâriddir.
Evet, Avrupa küre-i zeminin hums-u öşrü iken, nev-i beşerin bir rub'unu letafet-i
fıtriyesiyle kendine çekmiş. Hikmeten sabittir ki, efrad-ı kesirenin içtimâı, ihtiyacatı
intaç eder. Görenek gibi çok esbabla tekessür eden hâcât, zeminin kuvve-i nâbitesine
sığışmaz. İşte şu noktadan ihtiyaç, san'ata ve merak ilme ve sıkıntı vesait-i sefahete
hocalık edip tâlime başlarlar.
Evet, fikr-i san'at, meyl-i mârifet, kesretten çıkar. Avrupa'nın darlığı ve deniz
ve enharı olan vesait-i tabiiye-i münakale içinde dolaşması sebebiyle, tearüf ticareti,
teavün iştirak-i mesaiyi intaç ettikleri gibi, temas dahi telâhuk-u efkârı, rekabet
de müsâbakatı tevlit ederler. Ve bütün sanayiinin mâderi olan demir madeni, kesretle
içinde bulunduğundan, o demir, medeniyetlerine öyle bir silâh-ı kuvvet vermiştir
ki, dünyanın bütün enkaz-ı medeniyetlerini gasp ve garat edip gayet ağır bastı,
mizan-ı zeminin muvazenetini bozdu.
Hem de herşeyi geç almak, geç bırakmak şanından olan burudet-i mutedilâne, sa'ylerine
sebat ve metanet verip, medeniyetlerini idame etmiştir. Hem de ilme istinatla devletlerinin
teşekkülü, mütekabil kuvvetlerinin tesadümü, gaddarane istibdatlarının iz'âcâtı,
engizisyonane taassuplarının aksülâmel yapan tazyikatı, mütevazi unsurlarının rekabetle
müsabakatı, Avrupalıların istidatlarını inkişaf ettirip, mezâyâ ve fikr-i milliyeti
uyandırdı.
İkinci Sebep: Nokta-i istinattır. Evet herbir Hıristiyan başını kaldırıp, müteselsil
ve mütedahil maksatların birine el atsa, arkasına bakar ki, istinat edecek, kuvve-i
mâneviyesine daima imdat edip hayat verecek, gayet kavî bir nokta-i istinat görür.
Hattâ en ağır ve büyük işlere karşı mübarezeye kendinde kuvvet bulur.
İşte, o nokta-i istinat, her taraftan ellerini uzatan dindaşlarının uruk-u hayatına
kuvvet vermeye ve İslâmların en can alacak damarlarını kesmeye her vakit âmade ve
dessas, medenî engizisyon taassubuyla, maddiyunun dinsizliğiyle yoğrulmuş ve medeniyetlerinin
galebesiyle mest-i gurur olmuş bir müsellâh kitlenin kışlası veya büyük bir kilisesi
olan Avrupa'nın medeniyetidir.
Görülmüyor mu ki, en hürriyetperver maskesini takan, (İ.G.) elini uzatıp arıyor.
Nerede Hıristiyan bulsa hayat veriyor. İşte Habeş, Sudan. İşte Tayyar, Artuşî. İşte
Lübnan, Huran. İşte Malsor ve Arnavut. İşte Kürt ve Ermeni, Türk ve Rum, ilâ âhir…
Elhasıl: Onları canlandıran emeldir ve bizi öldüren yeistir. Meşhurdur ki, biri
demiş: "Eğer bir nokta-i istinat bulsam, küre-i zemini yerinden oynatırım." Bu faraziyede
acip bir nokta vardır. Demek, bu küçücük insan, nokta-i istinat bulsa, küre gibi
büyük işleri çevirebilir.
Ey ehl-i İslâm! İşte, küre-i zemin gibi ağır ve âlem-i İslâmiyete çökmüş olan
mesâib ve devâhiye karşı nokta-i istinadınız, muhabbetle ittihadı, mârifetle imtizac-ı
efkârı, uhuvvetle teavünü emreden nokta-i İslâmiyettir.
Bak, âlem-i İslâmın şu büyük dairenin nokta-i uzmâsından tut, tâ en küçük dairenin-meselâ
medrese talebelerinin-birer ukde-i hayatiyesi vardır. Heyet-i içtimaiyenin efrad
ve revabıtı birbirine istinadı gibi, o ukdeler dahi birbirine merbut, müteselsilen
o nokta-i uzmâya müstenittir. Demek, bütün o ukde-i hayatiyelerini boğmak değil,
belki tenebbüh ve neşvünema vermekle İslâm tenebbüh edip, terakkiye başlayabilir.
Yoksa, biri Avrupa'nın mehasinini mesâvimizle ve telâhuk-u efkârın semeratını
bizim bir şahsın semere-i sa'yi ile, insafsızca, aldatıcı cerbezeyle muvazene etmekle,
Hıristiyanlığın malı olmayan medeniyeti ona mal etmek, İslâmiyetin düşmanı olan
tedennîyi ona dost göstermek, feleğin ters dönmesine delildir.
Avrupa'ya şedit bir meftuniyet ve milletine karşı amik bir nefret hissiyle, kendini
Avrupa'nın veled-i nâmeşruu gösterdiği gibi, fikr-i ihtilâl ve meyl-i tahrip ve
aldatıcı cerbezenin neticesi olan hicv-i âsiyane, müfteriyane, namus-şikenane ile,
kendi firavniyetini ve zımnen medih ve gururiyetini ve bilmediği halde İslâma düşmanlığını
göstermekle beraber, fir'avniyet, enaniyet, gurur hükmüyle, milletine karşı şer'an,
aklen, hikmeten mükellef olduğu hiss-i şefkat yerine hiss-i tahkir, meyl-i incizab
yerine meyl-i nefret, meyelân-ı muhabbet yerine irade-i istihfaf, temayül-ü ihtiram
yerine meyelân-ı teçhil, arzu-yu merhamet yerine arzu-yu taazzum, seciye-i fedakâri
yerine temayül-ü infiradı ikame edip, hamiyetsizliğini, asılsızlığını gösterdiğinden,
nazar-ı hakikatte öyle bir câni ve menfur olur ki, meselâ, birisi Paris'te, sefahet
âleminde bir âlüfte madamın kametinde istihsan ettiği bir libası, camide muhterem
bir hocaya giydirmeye çalışmak gibi bir hareket-i ahmakane ve câniyanede bulunur.
Zira hamiyet ise, muhabbet, hürmet, merhametin netice-i zaruriyesidir. Onsuz olmaz
ve illâ yalandır, sahtekârlıktır. Nefret, hamiyetin zıddıdır.
Mutaassıplara hücum eden Avrupa'nın kâselisleri, herbiri yüz mutaassıp kadar
meslek-i sakîminde mütaassıptır. Bunlardan birisi Shakespeare medhinde ettiği ifratı,
şayet bir hoca o ifratı Şeyh Geylânî medhinde etseydi, tekfir olunacaktı.
Heyhat! Bunların neresinde millete muhabbet ve millet için hamiyet?
Esefâ! Heyet-i içtimaiyeyi faaliyet ve harekete götüren çok ukde-i hayatiyelerden,
bizde inkişafa başlayan yalnız fikr-i edebiyat, bahusus şâirâne, müfritâne, edepşikenâne,
hodpesendâne olan fikr-i hiciv ve arzu-yu tahkirdir.
Tedib-i hakikîye karşı edepsizliktir ki, birbirine saldırıyor. Fakat millete
ve İslâmiyete karşı olan târizat-ı zımniyelerini o kâselislerin yüzlerine çarpmakla
beraber, onlar birbirine karşı dinsizcesine hiciv ve terzilleri ise, kimbilir belki
müstehaktırlar düşünüp, deyip geçmekle iktifa ederiz.
Ben zannederim ki, bu milletin perişaniyetine, fazla cehaletten ziyade, nur-u
kalb ile müterafık olmayan fazla zekâvet-i betrâ tesir etmiştir. Bence en müthiş
maraz asabîliktir. Zira herşeyi haddinden geçirmekle aksülâmel yaptırır.
Sünuhat ,76-82
Eğer icaddaki vasıta hakikî olsaydı ve hakikî tesir verilseydi, hem bir şuur-u
küllî verilmek lâzımdı; hem de bizzarure eserde itkan-ı kemal-i san'at muhtelif
olacaktı. Halbuki, en âdiden en âliye, en küçükten en büyüğe itkan; derece-i kemalde,
mahiyetin kameti nispetindedir. Demek Müessir-i Hakikîden bazı karîb, bazı baîd,
kısmen vasıtasız, kısmen vasıta ile, kısmen vesait ile değildir. İnsanın ihtiyarî
eserindeki adem-i kemâl, cebr-i nefy, ihtiyarı ispat eder.
Câ-yı dikkattir ki: Cüz'î bir ihtiyarın tavassutu ile eser-i akıl bir insan şehri,
intizamca semere-i vahiy bir arı kovanındaki cemaate yetişmez. Ve arıların meşher-i
san'atı bir petek hüceyrat şehri, bir nar ve gülnardan intizamca geridir. Demek
kâinattaki câzibe-i umumiye hangi kalemden akmışsa, cüz-ü lâyetecezzâdaki küçücük
cazibeler o kalemin noktalarıdır.
İslâmiyet der: hem vesait ve esbabı, müessir-i hakikî olarak kabul etmez. Vasıtaya
mânâ-yı harfi nazarıyla bakar. Akide-i tevhid ve vazife-i teslim ve tefviz öyle
ister. Tahrif sebebiyle şimdiki Hıristiyanlık esbab ve vesaiti müessir bilir, mânâ-yı
ismî nazarıyla bakar. Akide-i velediyet ve fikr-i ruhbaniyet öyle ister, öyle sevk
eder. Onlar azizlerine mânâ-yı ismiyle birer menba-ı feyiz ve güneşin ziyasından
bir fikre göre istihale etmiş lâmbanın nuru gibi birer mâden-i nur nazarıyla bakıyorlar.
Biz ise evliyaya mânâ-yı harfiyle, yani ayna güneşin ziyasını neşrettiği gibi birer
mâkes-i tecellî nazarıyla bakıyoruz. Bu sırdandır ki bizde sülûk tevazudan başlar,
mahviyetten geçer, fenâ fillâh makamını görür, gayr-ı mütenahi makamatta sülûke
başlar. Ene ve nefs-i emmare kibriyle, gururuyla söner. Hakikî Hıristiyanlık değil,
belki tahrif ve felsefe ile sarsılmış Hıristiyanda "ene" levazımatıyla kuvvetleşir.
Enesi kuvvetli, müteşahhıs, rütbeli makam sahibi bir adam Hıristiyan olsa mütesallib
olur. Fakat Müslüman olsa lâkayt olur.
Hutbe-i Şamiye, 144-145
"Misyonerler ve Hıristiyan ruhanîleri, hem Nurcular, çok dikkat etmeleri elzemdir.
Çünkü, her halde şimal cereyanı; İslam ve İsevî dininin hücumuna karşı kendini müdafaa
etmek fikriyle, İslam ve misyonerlerin ittifaklarını bozmaya çalışacak. Tabaka-i
avama müsaadekar ve vücub-u zekat ve hurmet-i riba ile, burjuvaları avamın yardımına
davet etmesi ve zulümden çekmesi cihetinde Müslümanları aldatıp, onlara bir imtiyaz
verip, bir kısmını kendi tarafına çekebilir." Her ne ise, bu def'a sizin hatırınız
için kaidemi bozdum, dünyaya baktım.
Beyanat ve Tenvirler, 191